જે મિત્રોને ભાગ-1 વાંચવાનો બાકી હોય તેઓ અહીંયા ક્લિક કરે.
સ્થળ – કોલેજ કેમ્પસનું ગ્રાઉન્ડ
સમય – રાત્રીના 8 કલાક.
અખિલેશે કોમ્પ્યુટર એન્જીનીયરનું સેકન્ડ યર ડીસ્ટિંગશન સાથે પાસ કર્યું, અને યુનિવર્સિટી ફર્સ્ટ આવ્યો, ત્યારબાદ કોલેજની મેનેજમેન્ટ ટિમ દ્વારા રીલિવ થતાં વિદ્યાર્થીઓ માટે ફેરવેલ પ્રોગ્રામ અને ફ્રેશર વિદ્યાર્થીઓ માટે વેલકમ પ્રોગ્રામનું આયોજન કરવામાં આવ્યું. બધા વિદ્યાર્થીઓએ ઉમળકાભેર આ પ્રોગ્રામમાં આનંદ કર્યો, અને વિવિધ ઇવેન્ટમાં ભાગ લીધો, જેમાં અખિલેશે સિગિંગ કોમ્પિટિશનમાં ભાગ લીધેલ હતો. જેમાં અખિલેશે બરકલ અલી વિરાણી સાહેબ દ્વારા લખાયેલ ગઝલ..”થાય સરખામણી તો એ ઉતરતા છીએ..” ગાઈને બધાને મંત્રમુગ્ધ કરી દીધાં, અખિલેશનો સુરીલો અને ભારે અવાજ ઘણાં યુવા હૈયાઓને છેદીને આરપાર નીકળી ગયો.
જેમાં અખિલેશને આ ગઝલ ગાવા માટે ફર્સ્ટ પ્રાઈઝ મળી, અખિલેશને ગઝલો સાંભળવી ખુબજ ગમતી હતી, અને આખો દિવસ હાલતા – ચાલતા અલગ – અલગ ગઝલ લલકાર્યા કરતો હતો. ત્યારબાદ આ પ્રોગ્રામ રાતના લગભગ 11 વાગ્યાની આસપાસ પૂરો થયો, આથી અખિલેશ પોતાની બાઇક લઈને પોતાની હોસ્ટેલે જવાં રવાનાં થયો, અખિલેશની હોસ્ટેલ તેની કોલેજથી લગભગ સાતેક કિ.મી જેટલી દૂર હતી.
હોસ્ટેલ તરફ જવાનો રસ્તો એકદમ સુમસામ અને અંધકારમય હતો, આ રોડ પર બે – ચાર ચા ની હોટલો આવેલ હતી, જે માત્ર દિવસ દરમ્યાન જ ધમધમતી હતી, અને રાત્રી દરમ્યાન તો જાણે તેને સાપ ડંખી ગયો હોય તેમ એકદમ શાંત અને નીરવ લાગી રહી હતી, રોડ પર એકપણ સરકારી લાઈટોના થાંભલા આવેલ હતાં નહીં, આવા એકદમ સુનકારભર્યા વાતાવરણમાં કીટકો દ્વારા થતા વિવિધ આવાજ પણ ભલ – ભલાનાં હૃદય બેસાડી દે તેવો ભયંકર લાગી રહ્યો હતો.
હજુ માંડ થોડો જ આગળ વધ્યો હશે, એટલીવારમાં તેની નજર રોડની એક બાજુની કિનારીએ કોઈ ઊભેલું દેખાયું, આથી કોઈ મુસીબતમાં હશે તેવું વિચારીને પોતાની ગાડી ધીમી પાડી, નજીક જઈને જોયું તો એક છોકરી પોતાનું એક્ટિવા લઈને ઉભી હતી, તેને જોતા એવું લાગી રહ્યું હતું કે તેની એક્ટિવમાં પંચર પડ્યું હશે, અને તેના વાળ ખુલ્લા હતાં, જે તેના ચહેરાને કવર કરી રહ્યાં હતાં, અખિલેશને પોતાની તરફ આવતો જોઈને તેણે પોતાના વાળ સરખા કરતાં-કરતાં અખિલેશને પોતાની મદદ કરવાનો ઈશારો કર્યો.
અખિલેશે પોતાની ગાડીનું સ્ટેન્ડ ચડાવી, પેલી યુવતીની વધુ નજીક ગયો,જેવું અખિલેશનું ધ્યાન તેના ચહેરા પર ગયું, એવો અખિલેશ મંત્રમુગ્ધ બની ગયો, લગભગ 19 વર્ષની એકદમ સુંદર છોકરી હતી, ભારતીય સંસ્કૃતિને જાણે સાક્ષાત ઉજાગર કરતી હોય, તેમ ચણીયા-ચોલી પહેરેલ હતી, જે તેના સુડોળ શરીરની ચાડી ખાય રહ્યું હતું, બ્લાઉઝના નીચેના ભાગમાંથી ડોક્યુ કરતી હરણ જેવી પાતળી કમર, ભરાવદાર ગાલ, ગુલાબની પાંખડીઓ જેવા તેના હોઠ, ઘાયલ કરી દે તેવી તેની અણીયારી આંખો, તેના રેશમી અને લાંબાવાળ જાણે એક ઝરણું મુકતમને જંગલમાં વહેતુ હોય તેની માફક હવામાં ઉડી રહ્યાં હતાં….આ જોઈ અખિલેશ થોડા સમય સુધી કંઈ જ ન બોલી શક્યો, માત્ર પેલી યુવતીને જ નિહારતો રહ્યો.
અખિલેશને પોતાની તરફ આવી રીતે નિહાળતા જોઈને, મૌન તોડતા પેલી યુવતીએ કહ્યું કે. “જી ! મારૂ નામ વિશ્વા છે, અને હું તમારી જ કોલજમાં અભ્યાસ કરૂ છું, અને હું તમને સારી રીતે ઓળખું છું, આપણી કોલેજમાં મારી કૃતિ છેલ્લી હતી, અને વધુ મોડું થવાને લીધે મારી અન્ય ફ્રેન્ડ હોસ્ટેલ પર જતી રહી છે, હું કોલેજથી નીકળીને થોડી આગળ વધી, ત્યારે મારી એક્ટિવામાં પંચર પડ્યું, તો મહેરબાની કરીને મારી મદદ કરશો…?” – પોતાના સુરીલા અવાજમાં વિશ્વાએ અખિલેશને પૂછ્યું.
“હા ! ચોક્કસ ! હું તારી મદદ કરીશ, પણ અત્યારે તો આટલામાં કોઈ પંચર માટેની દુકાન પણ ખુલી નહીં હશે…! જો તને વાંધો ન હોય તો…..!” – અખિલેશ થોડું અટકતા બોલ્યો. “હા ! તો ! શું……? બોલો…!” “તો તારી એક્ટિવા આપણે અહીં રસ્તાની એકબાજુ લોક કરીને રાખી દઈએ અને હું તને મારી બાઇક પર તારી હોસ્ટેલ સુધી છોડી જાવ…” “હા ! એ વાત પણ સાચી છે, એ સિવાય મારી પાસે બીજો કોઈ રસ્તો પણ નથી..” – વિશ્વા નિસાસો નાખતાં બોલી.
ત્યારબાદ અખિલેશે વિશ્વાની એક્ટિવાને રોડની સાઈડમાં મૂકીને લોક કરી, અને વિશ્વાને પોતાની બાઇક પર બેસાડીને બાઇક ચાલુ કરીને, એ અંધકારમય રસ્તા પર ચડી ગયાં અને અંધારું ચીરતા – ચીરતા આગળ વધવા લાગ્યાં. થોડાક સમય સુધી બનેવમાંથી કોઈપણ એકપણ શબ્દ બોલ્યા નહીં, અખિલેશ આમ તો બહાદુર હતો, પરંતુ પોતાની સાથે અડધી રાતે આવી એક સુંદર યુવતી હોવાને લીધે થોડોક ડર તેના હૃદયના કોઈ એક ખૂણામાં પોતાની જગ્યા બનાવી રહ્યો હતો, બહાર જેટલી નીરવ શાંતિ હતી તેના કરતાં ચાર ગણું તુફાન તે બનેવનાં હૃદયમાં ઉઠ્યું હતું, ત્યારબાદ અખિલેશ મૌન તોડતા બોલ્યો.
“મારૂ…ના…મ…અખિલેશ છે…!” “હા ! મને ખબર છે, હું તમને સારી રીતે ઓળખું છું..” “મ..ને…સારી રીતે ઓળખે છો…?” – એ કેવી રીતે…?”
“આપણી કોલેજમાં ભાગ્યે જ કોઈ એવું હશે…જે તમને નહીં ઓળખતું હશે..! મારા કલાસમાં આવતાં બધા જ શિક્ષકો તમારા વખાણ કરતાં હોય છે, હું જ્યારે મારી એક્ટિવા પાસે ઉભી હતી, ત્યારે મને ખુબ જ ચિંતા થઈ રહી હતી, સાથે-સાથે આવા સુમસામ અને શાંત વિસ્તારમાં બીક પણ લાગી રહી હતી, પરંતુ જ્યારે મેં તમને આવતાં જોયા ત્યારે મારી બધી જ બીક કે ડર જતો રહ્યો, અને મારા જીવમાં જીવ આવ્યો.” – વિશ્વા એક જ શ્વાસમાં બધું બોલી ગઈ.
આ સાંભળી અખિલેશનું મન વિચારોના વંટોળે ચડી ગયું, અને વિચારવામાં વ્યસ્ત થઈ ગયું. “અખિલેશ…! કંઈક બોલોને મને થોડીક બીક લાગે છે…તમે બોલતા હોવ ત્યારે મને બીક નહીં લાગતી…!” – વિશ્વાએ અખિલેશને વિનંતી કરતા કહ્યું. ત્યારબાદ અખિલેશ અને વિશ્વા પોતાની કોલેજની વાતો કરવામાં એટલા વ્યસ્ત થઈ ગયાં કે ક્યાં વિશ્વાની હોસ્ટેલ આવી ગઈ તે ખબર જ ના પડી…!
અખિલશે જ્યારે વિશ્વાને હોસ્ટેલની બહાર ઉતારી ત્યારે તેને થોડો ડર લાગી રહ્યો હતો, એ ડર હતો આપણાં આ શિક્ષિત સમાજનો કે બે યુવાન યુવક અને યુવતીઓને એક સાથે જોવે તો એવું જ સમજી લે કે જરૂર આ બે વચ્ચે કોઈ લફરૂ હશે, પરતું એ લોકો એ નહીં જોશે કે આટલી સુંદર યુવતીને પોતે અડધી રાતે હેરાન ના થાય તે માટે માત્ર મદદ કરવાના ઈરાદાથી જ અખિલેશ પોતાની બાઇક પર બેસાડીને હોસ્ટેલ પર છોડવા માટે આવેલ હતો.
ત્યારબાદ અખિલેશે વિશ્વાની હોસ્ટેલની બહાર પોતાની બાઇક ઉભી રાખી, અને વિશ્વાને ઉતારી. વિશ્વાએ બાઇક પરથી ઉતરીને કહ્યું કે “અખિલેશ ! આ ઘટના કે આજનો દિવસ મારા માટે આ કોઈ સપનાથી કમ નથી….!” “કેમ ! એવું…?” – અખિલેશે આશ્ચર્ય સાથે વિશ્વાને પૂછ્યું.
“અખિલેશ ! જ્યારે મેં તમને પહેલીવાર જોયેલા હતા ત્યારથી માંડીને આજસુધી હું તમને પસંદ કરતી આવી છું, અને આખી કોલેજ જે યુવકને પોતાના સપનાના રાજકુમાર તરીકે જોવા માંગતી હોય, તેની સાથે આવી થ્રિલ ભરેલી મુસાફરી કરવી એ પણ મારા માટે એક લ્હાવો જ છે..” ત્યારબાદ વિશ્વાએ અખિલશેનો હાથ પકડીને કહ્યું કે “આઈ લવ યુ…અખિલેશ…!”
આ સાંભળી અખિલેશ એક્દમથી અચરજ પામ્યો, વિશ્વાને શું પ્રત્યુતર આપવો…! વિશ્વાએ મુકેલ પ્રપોઝલ સ્વીકારવી કે અસ્વીકાર કરવો…વગેરે વિશે વિચારવા લાગ્યો, જ્યારે અખિલેશે વિશ્વાને રસ્તા પર ઉભેલી જોય ત્યારે તેનું રૂપ આકર્ષક લાગ્યું હતું, વિશ્વાની સુંદરતાએ અખિલેશનું મન મોહી લીધું હતું, જે સ્વાભાવિક હતું કોઈપણ યુવક જ્યારે આવી સુંદર યુવતીને જુએ તો આવું બનતું જ હોય છે, પરંતુ અખિલશે નજરોમાં વાસના નામના શબ્દને ક્યાંય સ્થાન હતું નહીં.
“સોરી ! વિશ્વા ! હું તારી પ્રપોઝલને સ્વીકારી નહીં શકુ, કારણ કે આમાં ભૂલ તારી છે, તું મારી માણસાઈને પ્રેમ સમજી બેઠી એ જ તારી મોટામાં મોટી ભૂલ છે, હું નહીં પરંતુ મારી જગ્યાએ કોઈપણ વ્યક્તિ હોત તો તારી મદદ ચોક્કસથી કરે જ તે….અને મારા હૃદયમાં કે મારી લાઈફમાં આજદિવસ સુધી કોઈ યુવતી આવી નથી, મારો ગોલ માત્ર મારો અભ્યાસ જ છે, માટે રિયલી સોરી…”
આ સાંભળી વિશ્વાની આંખમાં આંસુઓ આવી ગયાં, અને પોતાનો અખિલશે પ્રત્યે જે પ્રેમ હતો તે ઘટવાને બદલે ઉલટા નો વધી ગયો. પોતાના આંસુ લૂછતાં વિશ્વા બોલી કે.. “અખિલેશ ! કદાચ હું તારા માટે લાયક નહીં હોય તેવું બની શકે…પરંતુ જરૂરી નથી કે તમેં જે વ્યક્તિને પ્રેમ કરતાં હોવ એ તમારી લાઈફમાં આવે જ તે…..બસ તે મારી સાથે આજે કરેલ આવી થ્રિલર મુસાફરી જ મારા માટે પૂરતી છે…”
“ઓકે ! બાય…ડોન્ડ વરી અબાઉટ મી એન્ડ માય પ્રપોઝલ…!” – આટલું બોલી વિશ્વા રડતાં – રડતાં પોતાની હોસ્ટેલના દરવાજામાં પ્રવેશી….! આ બધું અખિલશે માટે પણ અણધાર્યું અને અકલ્પિત હતું,જાણે એક સુપરફાસ્ટ ટ્રેન જેવી રીતે એકદમ ઝડપથી રેલવેના પાટા પરથી પસાર થઈ જાય, તેવી જ રીતે આ બધી ઘટનાઓ અને વિશ્વાનાં બોલેલા બધાજ શબ્દો અખિલશનાં હૃદયરૂપી પાટા પરથી એકદમ ઝડપથી પસાર થઈ ગઈ.
ત્યારબાદ અખિલેશ થોડીકવાર વિચારીને પોતાની બાઇક શરૂ કરીને એ સુમસામ અને વેરાન રસ્તા પર ફરી ચડ્યો, અને તે અંધકારને ચીરતાં – ચીરતાં આગળ વધ્યો.જોત- જોતામાં તે પોતાની હોસ્ટેલ પર પહોંચી ગયો, અને વિચારતાં – વિચારત અખિલેશને ક્યારે ઊંઘ આવી ગઈ તે ખ્યાલ જ ના રહ્યો, અને બીજા દિવસથી અખિલેશ આ બધું ભૂલીને પોતાની રોજિંદી લાઈફમાં ફરી પાછો વ્યસ્ત થઈ ગયો.
અખિલેશે પોતાના જીવનમાં ઘણાં તડકા- છાંયડા જોયા, અને તેને સમજાય ગયું કે આ જ જીવનની રીત છે, જેમાં હાર પછી જીત, અને રાત પછી દિવસ આવે, તેવી જ રીતે દુઃખ પછી સુખ આવે જ છે, પરંતુ મિત્રો કહેવાય છે કે, “ઉપરવાલે કે ઘરમે દેર હે લેકિન અંધેર નહીં હે.” એવી જ રીતે અખિલેશે દુઃખ તો ઘણાં જોયા હવે તેના જીવનમાં સુખ આવવાનું હતું, પણ અખિલેશ એ બાબતથી તદ્દન અજાણ હતો કે આ સુખ તો માત્ર થોડાક જ સમય પૂરતું જ મર્યાદિત હતું.
મિત્રો ધીમે- ધીમે દિવસો, મહિના, વર્ષો વીતવા લાગ્યાં,અખિલેશે જોત-જોતામાં પોતાનું એન્જીનીયર પૂરું કરી લીધું, આખી કોલેજમાં અખિલેશ એકમાત્ર એવો વિદ્યાર્થી હતો કે જે દર વર્ષે યુનિવર્સિટી ટોપ આવેલ હતો, આથી અખિલેશને કેમ્પસ ઇન્ટરવ્યૂમાં જ ભારતની બેસ્ટ સોફ્ટવેર કંપની ડિજિટેકમાં જોબ મળી ગઈ, આથી અખિલેશ પોતાની જાતને ખુબ જ નસીબદાર ગણી રહ્યો હતો, અને કોલેજમાંથી રીલિવ થયાં બાદ એક જ અઠવાડિયામાં તેને ડિજિટેક સોફ્ટવેર કંપનીમાં હાજર થવાનું હતું. એ કંપની મુંબઈ ખાતે આવેલ હતી.
આખા ચાર વર્ષ દરમિયાન અખિલેશની આંખોમાં પહેલીવાર જ આંસુ આવ્યા હતાં, જ્યારે તે રીલિવિંગ પાર્ટી પુરી કરીને પોતાના ઘરે જઈ રહ્યો હતો, કોલેજમાંથી નીકળતી વખતે જાણે એક જ પળમાં તેણે વિતાવેલા ચારેય વર્ષોની યાદગાર પળો અખિલેશની આંખો સામેથી પસાર થઈ રહી હોય તેવું લાગી રહ્યું હતું, કોલેજનું એ કેમ્પસ, કોલેજના એ મિત્રો સાથેની મસ્તી અને મિત્રો સાથે વિતાવેલા એ યાદગાર પળો, કોલેજ કેન્ટીનની ચા જેવી મીઠી યાદો, કોલેજના બધા શિક્ષકો, પોતાના જુનિયરો, વગેરે ખુબ જ યાદ આવી રહ્યું હતું, હવે પોતે આ મિત્રોને ફરી ક્યારે મળશે…? શું તે બધાંથી દુર રહી શકશે…? આવા પ્રશ્નો તેના મનમાં વારંવાર ઉદભવી રહ્યાં હતાં.
એટલીવારમાં અખિલેશ કોલેજના મેઈન ગેઈટ સુધી પહોંચી ગયો, સિક્યુરિટી ગાર્ડે પણ અખિલેશને પોતાના હાથ ઊંચો કરીને જાણે એક પિતા આશીર્વાદ આપતાં હોય તેમ આશીર્વાદ આપ્યા, અખિલેશનાં હાથમાં બે બેગ હતાં, અને ખભે કોલેજ બેગ લટકાવેલ હતી, અખિલેશે હાથમાં રહેલ બેગ જમીન પર મૂકી, અને પાછું વળીને કોલેજ તરફ એક નજર કરી, અને ત્યારબાદ અખિલેશ પોતાના ચહેરા પર રહેલા આંસુઓ લૂછતાં – લૂછતાં ફરી પોતાના રસ્તે ચાલવા લાગ્યો.
“અખિલેશ….! સાંભળો… !” – એક મીઠાસ ભરેલ અવાજ અખિલેશના કાને પડ્યો.
આથી અખિલેશે આશ્ચર્ય સાથે પાછું વળીને જોયું, તો અખિલેશ ને આશ્ચર્ય અને નવાઇનો કોઈ પાર ના રહ્યો કારણ કે પોતાની નજરોની સામે બીજું કોઈ નહીં પરંતુ ખુદ વિશ્વા ઉભી હતી, તેને જોતા એવું લાગી રહ્યું હતું જાણે એ ખુબજ ઝડપથી દોડીને આવી હોય કારણ કે હાંફી રહી હતી, તેના ચહેરા પર પરસેવો વળી ગયેલો હતો. વિશ્વાને જોઈને અખિલેશનાં મનમાં ઘણાં પ્રશ્નો ઉભા થયાં, તેને થયું કે વિશ્વા અગાવની માફક ફરી પોતાને પ્રપોઝ કરવા માટે આવી હશે, જો તે પોતાના પ્રેમનો પ્રપોઝ પોતાની સામે રાખશે તો શું જવાબ આપશે…? આવા ઘણાં પ્રશ્નો અખિલેશનાં મનમાં ઉદ્દભવ્યા.
“અખિલેશ ! તમે મને મારા કયાં ગુનાહની સજા આપો છો…?” – વિશ્વા હાંફતા – હાંફતા બોલી. “ગુનોહ ! ના તે કઈ ગુનોહ નહીં કરેલો, અને હું કોણ કે તેને સજા આપી શકું….” – અખિલેશ હળવેકથી બોલ્યો. “હું ! એ જ કહેવા માગું છું કે મારાથી કોઈ ગુનોહ થઈ ગયેલો હોય અને તમે મને તેની સજા આપી રહ્યા હોય તેવું મને લાગે છે….કારણ કે તમે મને “બાય” કહી શકો એટલી પણ લાયક ના ગણી, મને એવું હતું કે તમે જતી વખતે મને એકવાર તો “બાય” એવું તો એટલીસ્ટ કહેશો જ તે…!” “ના ! વિશ્વા એવું કંઈ નથી પરંતુ હું થોડીક દોડાદોડી અને ઉતાવળમાં હતો એટલે હું તને “બાય” એવું કહેવાનું પણ ભૂલી ગયો.” – અખિલેશ પોતાનો બચાવ કરતાં – કરતાં બોલ્યો.
“અખિલેશ ! અત્યારે મને ખબર નહીં, કે આ સમય યોગ્ય છે કે નહીં, પરંતુ એ પણ હવે નક્કી જ છે કે આજ પછી ફરી આપણે ક્યારેય મળીશું નહીં, મેં અગાવ મારા મનમાં તમારા પ્રત્યે જે કંઈ લાગણી હતી તે લાગણી જણાવી દીઘેલ હતી, એવું જરૂરી નથી કે તમે જેને પ્રેમ કરો તે તમને મળે જ તે, એ ના મળે તો પણ એ પ્રેમ જ કહેવાય, જો કૃષ્ણને રાધાજી મળી ગયાં હોત તો આજે દુનિયા તેને ક્યારેય યાદ ના કરતી હોત, જે લોકોનો પ્રેમ અધૂરો રહી ગયો છે, એને જ દુનિયા યાદ રાખે છે….” – વિશ્વા જાણે એકદમ સમજુ અને મેચ્યોર થઈ ગઈ હોય તેવી રીતે બોલી રહી હતી.
વિશ્વાનાં એક-એક શબ્દો અખિલેશનાં હૃદયને એક ધારદાર તીરની માફક વીંધી- વીંધી પસાર થઈ રહ્યાં હતાં, વિશ્વાને શું જવાબ આપવો..! તેને જવાબ આપવા માટે અખિલેશ પાસે જાણે શબ્દો ખૂટી ગયાં હોય તેમ નિ:શબ્દ થઈને ઉભો રહ્યો, અને વિશ્વાના માસૂમ ચહેરા સામે જોતો રહ્યો. “બાય ધ વે ! કોંગ્રેચ્યુલેશન ફોર ધ ગેટિંગ જોબ ઇન ઇન્ડિયા’સ મોસ્ટ રેપ્યુટેડ સોફ્ટવેર કંપની ડિજિટેક…!” – વિશ્વા મૌન તોડતા – તોડતા બોલી.
“આઈ એમ સોરી ! વિશ્વા પરંતુ દરેક વ્યક્તિની ના નો મતલબ ના નહીં હોતો, મેં તારી પ્રપોઝલનો અસ્વીકાર કર્યો એનો મતલબ એવો નહોતો કે હું એ સમયે તને પ્રેમ નહોતો કરતો, પરંતુ મારી એ સમયે લાચારી કે મજબૂરી એવી હતી કે હું ધારત તો પણ તારી પ્રપોઝલનો સ્વીકારી કરી શકું એમ ન હતો, અને આજે પણ હું એ જ પરિસ્થિતિમાં છું, પરંતુ હું તને એક પ્રોમિસ આપું છું કે આપણે કાયમિક માટે બેસ્ટ ફ્રેન્ડ ફોર એવર બનીને રહેશું…!” – પોતાની આંખોના ખુણામાં રહેલા આંસુ લૂછતાં – લૂછતાં અખિલેશ બોલ્યો.
“ઓકે ! થેન્ક યુ વેરી મચ ! અખિલેશ કે તે મને તારી બેસ્ટ ફ્રેન્ડ માટે તો એટલીસ્ટ યોગ્ય ગણી….!” “હા ! સ્યોર ! આપણે કાયમિક માટે બેસ્ટ ફ્રેન્ડ બનીને રહેશું..! તારે ભવિષ્યમાં પણ મારી કોઇ જરૂર પડે તો મને યાદ કરજે…આ અખિલેશ ગમે તેવી મુશ્કેલ પરિસ્થિતિમાં હશે તો પણ તારી મદદ કરવા માટે બધું જ પડતું મૂકીને આવી પહોંચશે…!”
ત્યારબાદ વિશ્વાએ પોતાની બેગમાંથી એક ગિફ્ટ કાઢી અને અખિલેશને આપી અને કહ્યું કે “અખિલેશ ! મેં કાલે આખી રાત વિચાર્યું કે તેને ગિફ્ટમાં શું આપું….? પછી મેં નક્કી કર્યું કે તેને ગિફ્ટમાં એક ઘડિયાળ આપું કે જે તને તારા સારા અને ખરાબ સમય, અને ખાસ તો તને મારી યાદ અપાવશે….!” “ઓકે થેંન બાય…!” વિશ્વા બોલી. “હા ! બાય.” – અખિલેશ માત્ર આટલું જ બોલી શક્યો.
ત્યારબાદ બનેવ એકબીજાથી છુટ્ટા પડ્યાં, બનેવની આંખોમાં આંસુઓ હતાં, અખિલેશને કોલેજ સાથે તો અગાવથી જ લાગણી હતી પરંતુ આજે એ જ લાગણીઓમાં જાણે સુનામી આવી હોય તેવા મોટા – મોટા મોજા ઉછલી રહ્યા હતાં. અખિલેશને મનમાં એવું હતું કે વિશ્વા હજી પણ તેને એકવાર બોલાવશે…અથવા બુમ પાડશે… જયારે વિશ્વાને એવું હતું કે અખિલેશ તેને છેલ્લી વખત “વિશ્વા” એવી બુમ પાડશે…..! – આવા વિચાર સાથે બનેવ છુટ્ટા પડ્યાં.
લગભગ બનેવે પંદર – વીસ ડગલાં ચાલ્યા હશે, પરંતુ તે બનેવના કાન જે સાંભળવા માટે આતુર હતાં એવાં કોઈ શબ્દો કે બૂમ સંભળાય નહીં….આથી બનેવે હતાશ થઈને આગળ ચાલવા લાગ્યાં, એવામાં અચાનક જ એકાએક અખિલેશને પાછળથી આવીને વિશ્વાએ હગ કરી લીધું, આથી અખિલેશને ખ્યાલ આવી ગયો કે આ બીજું કોઈ નહીં પરંતુ વિશ્વા જ હશે….આથી અખિલેશ પાછું ફરીને જોયું તો વિશ્વા હતી, આંખમાં આંસુઓ સાથે વિશ્વા રડતા -રડતાં માત્ર એટલું જ બોલી કે…
“આઈ ! રિયલી મિસ યુ અખિલેશ…!” “આઈ ! મિસ યું ટૂ માય ડિયર ! વિશ્વા…!”
આ શબ્દો સાંભળીને જાણે કોઈ સુકાયેલ સૂકી જમીન પર પ્રેમ રૂપી વાવાઝોડા સાથે વરસાદ પડ્યો હોય તેવું વિશ્વા અનુભવી રહી હતી, હવે તેને અખિલેશ સાથે કોઈ ફરિયાદ રહી ન હતી, અખિલેશે બોલેલા શબ્દો – “”આઈ ! મિસ યું ટૂ માય ડિયર ! વિશ્વા…!” તેના માટે લાઈફ જીવવા માટે પૂરતા હતાં. “ઓકે ! અખિલેશ ! ટેક કેર ! એન્ડ બેસ્ટ ઓફ લક ફોર યોર ન્યુ લાઈફ” – આટલું બોલી વિશ્વા રડતાં – રડતાં કોલેજ તરફ દોડવા લાગી.
આ બાજુ અખિલેશ પણ વિશ્વા દેખાતી બંધ ના થઇ ત્યાં સુધી બસ માત્રને માત્ર વિશ્વાને જ નિહાળી રહ્યો હતો, પોતે વિચારી રહ્યો હતો, કે જો પોતાના પર પોતાના પરિવારીની કોઈ જવાબદારી ના હોત તો તે વિશ્વાને પોતાના હૃદયમાં રહેલી લાગણીઓ ચોક્કસથી જણાવી ને જ રહ્યો હોત….એવું નહોતું કે અખિલેશ વિશ્વાને પ્રેમ નહોતો કરતો અખિલેશે વિશ્વાને પહેલીવાર જ જ્યારે રસ્તા પર જોઈ હતી ત્યારથી જ તેને પ્રેમ કરવા લાગ્યો હતો, પરંતુ પોતે વિશ્વાની લાઈફ બરબાદ કરવા માંગતો હતો નહીં, આથી તેણે ક્યારેય પણ પોતાની લાગણી વિશ્વાને જણાવી નહીં…..!
એટલીવારમાં અખિલેશે પોતે બુક કરેલી કાર ત્યાં આવી પહોંચી, જે હોસ્ટેલ પરથી અખિલેશનો સામાન લઈને આવી હતી, અને અખિલેશ તે ગાડીમાં બેસી ગયો, અને ગાડીમાં બેસીને ન્યુઝ પેપર વાંચવા લાગ્યો, અને પોતાનો રડતો ચહેરો એ છાપામાં છુપાવી લીધો…..!
ક્રમશ :
મિત્રો, જો તમે આ નવલકથાનો આગળનો ભાગ વાંચવા માંગતા હોવ, તો નીચે કોમેન્ટ સેક્શનમાં જરૂરથી જણાવજો, જેથી કરીને મને આ નવલકથાનો આગળનો ભાગ અપલોડ કરવા માટે પ્રોત્સાહન મળી રહે…..અને આ નવલકથા માટેના રીવ્યુ પણ તમે જણાવી શકો છો.
લેખક : મકવાણા રાહુલ.એચ
વધુ રસપ્રદ માહિતી અને નવી પોસ્ટ વાંચવા માટે ડાબી તરફ સ્વાઇપ કરો.
આપણી માતૃભાષા 21મી સદીમાં પણ જીવંત રહે અને નવી પેઢીને એનો લાભ મળે એ માટે અમે રોજ નવી સ્ટોરી, રસપ્રદ લેખો, ઉપયોગી માહિતી, લાઈફ ઇઝી ટિપ્સ, નવી નવી વાનગીઓની વણઝાર તમારા ફેસબુકમાં લાવવા કટિબદ્ધ છીએ !
– તમારો જેંતીલાલ
