શું ખરેખર ભૂત પૃથ્વી પર અસ્તિત્વ ધરાવે છે અથવા તે બધી વાર્તાઓ છે?
ભૂત કે મનનો ભ્રમ…
મારું વતન ઉત્તરાખંડનું એક નાનું ગામ છે,જે પિથૌરાગઢ જિલ્લામાં આવેલુ છે.ઉત્તરાખંડને દેવભૂમિ માનવામાં આવે છે,એટલા જ માટે અહીના લોકો ભૂત-પ્રેત, વશીકરણ,આત્માઓ પર એટલો જ વિશ્વાસ કરે છે,જેટલો બદ્રીનાથ અને કેદારનાથ પર.મારા કુટુંબને પણ ભૂત પ્રત્યે ભારે વિશ્વાસ છે,અને હું નાનપણ થી જ આ વાતો સાંભળતો આવ્યો છું.એટલું જ નહીં,પોતાના કુટુંબમાં કોઈના શરીરમાં માતા અથવા કોઈ બીજા ભગવાનનું અચાનક આવી જવું,અથવા કોઈના શરીરમાં ભૂતનો પડછાયો આવવા પર,વિચિત્ર હલનચલન અને અવાજોની વિચિત્ર ઘટનાઓ છે જે મારા માટે સામાન્ય છે.હું તમને મારી સાથે બનનારી બે ઘટનાઓ વિશે જણાવીશ,તે પછી તમે ખુદ નક્કી કરો કે ભૂત અસ્તિત્વમાં છે કે નહીં.
પહેલી ઘટના ..
ત્યારે મારી ઉમર આશરે 10 વર્ષની થઈ ગઈ હોવી જોઈએ, હું ઉનાળાની શાળાની રજાઓ દરમિયાન દાદા-દાદીની મુલાકાત લેવા ગામ આવ્યો હતો.ગામના પાલતુ પ્રાણીઓ બળદ,બકરા વગેરે જંગલ ચરાવવા લઈ જતા હોય છે એવી જ રીતે એક સવારે અમારા પ્રાણીઓ પણ જંગલમાં જવા માટે તૈયાર થયા,મેં પણ પ્રાણીઓ સાથે જંગલમાં જવાની જીદ કરી,જોકે ઉત્તરાખંડના જંગલોમાં વાઘ મળી જવા સામાન્ય છે,જે જંગલમાં ચરાતા પ્રાણીઓનો શિકાર કરે છે.આ વાઘના ડરને કારણે મને જંગલમાં જતા અટકાવવામાં પણ આવ્યો,પણ મારી જીદ સામે મારી દાદીએ હિંમત છોડી દીધી.આખરે,મારા નાના કાકા સાથે,મને પણ જંગલમાં જવાની પરવાનગી મળી ગઈ.
હું પહેલી વાર આ રીતે જંગલમાં જઈ રહ્યો હતો,એટલે મને ખૂબ આનંદ થયો.આખો દિવસ જંગલમાં તોફાન અને મસ્તી કરતા જતા હતા.જયારે સાંજ થવા આવી તો બધાય પ્રાણીઓને શોધીને એક જગ્યાએ ભેગા કરવાં ના હતા, જેથી તેઓની ગણતણી કરી પાછા ઘર તરફ જવા માટે નીકળીએ.હું પણ આ કામમાં લાગી ગયો અને ઉત્સુકતાની સાથે જોર જોર થી બૂમો પડીને અહીંયા ત્યાં દોડી દોડીને એકત્ર કરવા લાગ્યો.આ જ ઉત્સુકતામાં હું કેટલાક પ્રાણીઓની શોધમાં મારા કાકાથી થોડો દૂર ચાલ્યો ગયો.
ભાગતા જ અચાનક મેં જંગલમાં કંઈક જોયું,જેને જોઇને મેં જોરથી બૂમ પાડી,મારી ચીસો એટલી વધારે હતી કે કાકાના કાન સુધી પણ પહોંચી ગઈ,તે ડરી ગયા અને મારા અવાજની દિશામાં ઝડપથી દોડ્યા. તે થોડી વારમાં મારી પાસે પહોંચ્યા,પરંતુ ત્યાં સુધીમાં હું બેભાન થઈ ગયો હતો અને ત્યાં જ જમીન પર ઊંધા માથે પડ્યો હતો.
જ્યારે મેં આંખો ખોલી ત્યારે હું ઘરે હતો કેટલાક લોકો મારી નજીક બેઠા હતા,મારું આખું શરીર ઠંડા પાણીની પટ્ટીઓથી લૂછાઈરહ્યું હતું કારણકે મારું આખું શરીર ખૂબ જ તીવ્ર તાવથી કંપ્યું હતું.મારા કાનમાં લોકોનો ધીમો અવાજ સંભળાયો, કેટલાક દાદીજીને કહેતા હતા કે તમે બાળકને જંગલમાં કેમ મોકલ્યું,કેટલાક કાકાને ઠપકો આપી રહ્યા હતા.
તેમાંના કેટલાક એવા પણ હતા જેઓ કહેતા હતા કે બાળકે ભૂતને પકડ્યું છે.કોઈ તાંત્રિકને બોલાવવાથી તેનું ભૂત કાઢવું પડશે.આ રીતે એક અઠવાડિયું પસાર થયું.ખબર નઈ કેટલાય બાબા સાધુઓ અને કેટલાક તાંત્રિક લોકોએ મારુ ભૂત ઉતાર્યું મને યાદ નથી.પણ મને પુરી રીતે ઠીક થવામાં ૨ અઠવાડિયા લાગી ગયા.આ ૨ અઠવાડિયા મ હું ઘણો કમજોર મહેસુસ કરી રહ્યો હતો.
આખરે,મારુ વેકેશન પૂરું થયું અને અમે પાછા શહેરમાં આવી ગયા,પરંતુ આ ઘટનાએ મારા મગજમાં બહુજ ઊંડી અસર કરી,ભૂત પ્રત્યેનો મારો ડર એટલો વધી ગયો હતો કે હું દિવસ દરમિયાન પણ એકલા એકલો રહી શકતો નહોતો.હું ઘણીવાર આશ્ચર્યચકિત રહેતો હતો કે તે દિવસે જંગલમાં તે શું હતું જે જોયા પછી હું બેહોશ થઈ ગયો. ઘણા દિવસો સુધી મારા મગજમાં તણાવ કર્યા પછી,મને કંઈક યાદ આવવાનું શરૂ થયું,કે જેને જોઈને મારી ચીસ નીકળી ગઈ હતી તે કદાચ ખૂબ વિચિત્ર દેખાતું વૃક્ષ હતું. જેને હું અચાનક જોઈને ડરી ગયો.
જો કે,આ ઘટનાઓએ મારા મગજમાં આટલી અસર કરી કે જેમ જેમ સમય વીતતો ગયો તેમ તેમ ભૂતો વિશેની મારી શ્રદ્ધા અને ડર બંને વધતા ગયા.ઘણીવાર રાત્રે મને ખુબ જ ખતરનાક સપનાઓ આવતા હતા,આ સપનામાં અનુભવાયેલો ડર મારા મગજમાં 1-2 દિવસ સુધી રહેતો હતો.
બીજી ઘટના પર…
આ ઘટના કહેતા પહેલાં, હું મારા શાળાના સમયની એક ઘટના કહેવા માંગુ છું,જે આ ઘટનાને સમજવામાં સરળ બનાવશે.જ્યારે હું નવમા વર્ગમાં હતો,ત્યારે મારા કેટલાક મિત્રો હતા જે શાળાના ન હતા પણ આર્મી કેન્ટ (જ્યાં હું રહેતો હતો) નજીક પોલીસ લાઇન ક્વાર્ટર્સમાં રહેતા હતા.આ ક્વાર્ટર્સથી માત્ર 70-80 મીટર દૂર બ્રિટીશ યુગનો એક ખૂબ જ જુનો કબ્રસ્તાન હતો,જેમાં ગુંબજ જેવી કબરો ધરાવતી આર્કિટેક્ચરલ કબરો હતી.
આ ગુંબજોની વચ્ચે એક મધ્યમ કબર હતી અને ચારે બાજુ સામાન્ય ઓરડા જેટલી જગ્યા હતી.આ કબ્રસ્તાન ચારે બાજુ ઉચી દિવાલોથી ઘેરાયેલું હતું.આનો એક ભવ્ય દરવાજો પોલીસ લાઇનના આ ક્વાર્ટર્સ તરફ ખૂલતો હતો.આ કબ્રસ્તાન મિત્રોના ઘરની ખૂબ નજીક હતું,જેથી અમે લોકોએ એને અમારો અડ્ડો બનાવેલો હતો.
અમે અહીં બેસી કલાકો વાતો કરતા અને કેટલીકવાર મિત્રો તેમના ક્વાટ્રોમાંથી ખોરાક લાવતા અને અમે એક ગુંબજની સમાધિ પાસે કબ્રસ્તાનમાં જમતા.અમને ખબર નહોતી કે તે કેટલું સાચું છે.આ ક્રમ લગભગ એક વર્ષ ચાલ્યો.આ એક વર્ષમાં અમારા બંનેમાંથી કોઈએ કોઈને અટકાવ્યું નહીં.અમે વિચાર્યું હતું કે આ કબ્રસ્તાનમાં સંભવત કોઈને દફનાવવાની જગ્યા જ નહોતી બચી કારણ કે અમે છેલ્લા એક વર્ષ માં ક્યારેક અહીંયા કોઈ ને દફનાવતુ જોયું નહોતું અને જેટલી કબરો હતી તેના પર નાના નાના વૃક્ષો અને ઘાસ ઉગી ગયા હતા.
આવું કંઈક…
આ નાનકડા પોલીસ લાઈનમાં એક વાર્તા એવી પણ હતી કે અહીંયા રાત્રે ૧૧ વાગ્યા આછી એક માથું કાપેલું બહુજ લાબું અંગ્રેજી ભૂત ફરતું હતું,જે લોકોને પટકી પટકી ને મારી નાખે છે,એટલા માટે અમે લોકો કોઈપણ સંજોગો માં સાંજે ૭ વાગ્યા પેહલા કબ્રસ્તાન માંથી બહાર નીકળી જતા.
ત્રણ મિત્રોની વાર્તા…
હવે હું તે ઘટના પર આવ્યો છું જે આ કબ્રસ્તાન સાથે સંબંધિત છે.મામલો 2011 નો છે.પહેલી ઘટનાને લગભગ 15 વર્ષ વીતી ગયા હતા.આ 15 વર્ષોમાં,મેં આ ભયને દૂર કરવા માટે તમામ પ્રયત્નો કર્યા,જેમાં હું ઘણી હદ સુધી સફળ રહ્યો.પરંતુ કેટલીક વાર મને કેટલાક ડરામણા સપના પણ આવતા હતા. નોકરી પછી,મારી પહેલી પોસ્ટિંગ તે જ શહેરમાં થઈ,જ્યાં શાળાના સમયમાં હું કબ્રસ્તાનમાં બેસતો અને જમતો.અહીંયા મને મારી શાળાના,વિક્રમ અને નંદા એવા બે મિત્રો પણ મળ્યા.
10 નવેમ્બર એ મારા જન્મદિવસની સાંજ હતી,અમારા ત્રણેય મિત્રો સ્કૂલનાં દિવસો યાદ કરીને બીઅર બારમાં બેઠાં હતાં,તેથી મેં તેમને મારા કબ્રસ્તાન વાળો કિસ્સો સંભળાવ્યો.મારી વાર્તા સાંભળીને તેઓ તે કબ્રસ્તાન જોવા માટે ખૂબ ઉત્સુક હતા.તેથી જ અમે 13 નવેમ્બર,રવિવારે આ દિવસની યોજના બનાવી.પણ રાત્રે અચાનક મારા મગજમાં એક ખતરનાક વિચાર આવ્યો.મેં વિચાર્યું ‘રાત્રે કબ્રસ્તાનમાં કેમ નહીં જવું’.જેથી આપણે જાણી શકીએ કે ત્યાં ખરેખર ભૂત છે કે પછી માત્ર મનનો ભ્રમ.
આ વિચાર મારા મગજમાં પણ આવ્યો કારણ કે તે દિવસોમાં ગૌરવ તિવારીના હોરર રિયાલિટી શોએ એક ધૂમ મચાવી હતી,હા તે જ ગૌરવ તિવારી જેણે ભૂત અને આત્માઓના રહસ્યોને હલ કરવા અમેરિકાથી એક વ્યાવસાયિક પાઇલટની તાલીમ છોડી દીધી હતી અને ભારત આવી ગયો હતો જેણે વિશ્વભરમાં લગભગ 6000 સૌથી વધુ ભૂતિયા સ્થળોએ આત્માઓની શોધમાં ઘણી રાતો પસાર કરી હતી જેમાં ભારત ના બે સૌથી ભૂતિયા સ્થળો ભાનગઢ નો કિલ્લો અને કુલધરાનો વિરાન ગામ શામેલ છે. પરંતુ તેને ક્યારેય કોઈ પુરાવો મળ્યો નથી હું પણ એવું જ કંઈક કરવા માંગતો હતો.
બીજે દિવસે જ્યારે મેં આ વાત વિક્રમ અને નંદાને કહી,ત્યારે તેઓ બંને એકબીજાની સામે તાકી રહ્યા હતા અને મને કહ્યું,”અબે સાલા પાગલ થઈ ગયો છે? મગજ તો ઠેકાણે છે તારો,કબ્રસ્તાન જવું છે કોઈ સિનેમા જોવા નહિ,મજાક ના કર જો તને મારવાનો એવો જ શોખ છે તો તું ચાલ્યો જા. ” મેં પણ તેને કહ્યું ” અરે યાર ,કઈ જ નહિ થાય ભૂત બૂટ કઈ ના હોય . પણ એ લોકો એ તો જાણે ન આવા ના સમ જ ખાધા હોય. પછી મેં એ લોકો ને ગૌરવ ત્રિવેદી વિષે જણાવ્યું કે”કેવી રીતે એક છોકરો જેને ટેન્ગો – ચાર્લી અને ૧૬ ડિસેમ્બર જેવી સિનેમા ઓ માં કામ કર્યું છે અમેરિકા થી પાયલેટ ની ટ્રેનિંગ વચ્ચે થી છોડીને દુનિયાભરની ભૂતિયા જગ્યાઓ પર ફરી ચુક્યો છે તો પણ એને કઈ જ નથી થયું ”
તેમ છતાં,બંને કોઈપણ સંજોગોમાં તૈયાર નહોતા. પછી મેં તેમને થોડી ભાવનાત્મક રૂપે બ્લેકમેઇલ કરી અને મારા અંદરના ડર વિશે કહ્યું કે જે મારા મગજમાં 10 વર્ષની ઉંમરે ઘર કરી ગયું હતું કે ભૂત હોય છે.મેં તેમને ગૌરવ તિવારીના હોરર રિયાલિટી શો અને તેના સાહસો વિશે પણ કહ્યું. છેવટે,2 કલાક પ્રયત્ન કર્યા પછી,જ્યારે તે બંને થોડા મૂડમાં આવી ગયા,ત્યારે વિક્રમે કહ્યું “ઠીક છે ચાલો ચાલો પણ મારી પણ એક શરત છે” જ્યાં હું સંમત થયો ” વિક્રમે કહ્યું ” સાંભળો પહેલા મેં કહ્યું ” હા બોલ શું શરત છે” વિક્રમ બોલ્યો ”જો કબ્રસ્તાન માં રાત્રે ગયા તો સવારે જ પાછા આવશું”
હવે મારો ડરવાનો વારો આવ્યો. મેં કહ્યું “અબે, રાતોરાત રહીને તમે શું કરશો”,પછી નંદાએ પણ વચમાં વાત કરી “કેમ શું થયું ડરી ગયો “મને લાગ્યું કે વિક્રમ બોલી એ માટે રહ્યો છે જેથી હું રાત્રે જવાની ના પાડી દઉં,પણ હવે વાત હિમ્મત ની હતી,એમ પણ યુવાનીમાં કોઈ પાગલપનની સીમા તો હોતી નથી,એટલે મેં પણ કહી દીધું”ઠીક છે આખી રાત રોકાઈ ને સવારે જ પાછા આવશું,પણ જસુ શનિવાર ની રાત્રે જ ,કેમ કે પછી રવિવારે આરામ કરી શકાય ”ત્યારે જ નંદા ફરી બોલી ઉઠ્યો”હા બેટા,જો ત્યાં હંમેશા ની માટેના સુઈ ગયા તો ઘરે આવીને આરામ કરી લઈશું ”નંદાની આ વાત પાર અમે ત્રણેય જોર જોર થી હસવા લાગ્યા.
આખરે શનિવારની તે સાંજ પણ આવી,યોજના પ્રમાણે વિક્રમ અને નંદાને રાત્રીની બધી જ ચીજવસ્તુઓ સાથે મારા રૂમમાં આવવાનું હતું.કારણ કે કબ્રસ્તાનનો રસ્તો ત્યાંથી પસાર થતો હતો.જ્યારે બંને લોકો બધી વસ્તુઓ લઈને મારા રૂમમાં આવ્યા ત્યારે તેમનો બાકીનો સામાન બરાબર હતો પણ તેમની પાસે હનુમાન ચાલીસાના બે નાના પુસ્તકો હતા.જેણે મને હસાવ્યો.મેં કહ્યું “અરે ભજન કીર્તન કરવા જઈ રહ્યા છીએ કે ?” વિક્રમ બોલ્યો ” અરે સાલા ચૂપ કર,એક તો તારા ચક્કર માં ફસાય ગયા,તને ભગવાન પર ભરોસો નથી તો શું થયું,અમને તો છે. જો કોઈ ચુડેલ કે ભૂતડી પાછળ પાડી ગઈ તો,આજ હનુમાન ચાલીશા કામ આવશે”.
રાત્રે 9 વાગ્યાનો સમય હતો અમે અમારી બેગ લઈ કબ્રસ્તાન તરફ પ્રયાણ કર્યું.હું દિવસમાં એકવાર કબ્રસ્તાનનું નિરીક્ષણ કરવા આવ્યો હોવાથી,અમને કેવી રીતે ઘુસણખોરી કરવી પડશે કારણ કે કોઈને મેન ગેટ પરથી જવાની મંજૂરી નથી.આ વર્ષો દરમિયાન,દિવાલ પણ ઘણી જગ્યાએ તૂટી ગઈ હતી,તેથી પાછળની દિવાલથી અંદર કૂદવાની યોજના હતી.રસ્તામાં અમે એક હોટલમાં ડિનર લીધું અને પછી ઓટો બુક કરાવ્યો અને કબ્રસ્તાનથી 500 મીટર પહેલા નીચે ઉતર્યા.રાતના સાડા દસ વાગ્યા હતા.જેમ જેમ કબ્રસ્તાન નજીક આવતું હતું તેમ તેમ અમારા હૃદયના ધબકારા વધવા લાગ્યા હતા.આ ડરને નંદાએ એ કહી ને વધારી દીધો કે ”એક વાર હજુ વિચારીલો મિત્રો અહીંયા કઈ ગડબડ થશે તો ખુબ જ તકલીફ થઇ જશે”.
મેં તેને પ્રોત્સાહન આપ્યું કે “ભાઈને ડરવાની જરૂર નથી,કંઇ જ થવાનું નથી,અને જો કઈ થઇ પણ ગયું તો કુંવારા જ મરીશું માથા પર કોઈ જવાબદારી નથી”એટલામાં વિક્રમ અમને ગાળો દઈ ને ગુસ્સા માં બોલ્યો ” અલ્યા ઓ, …. ચૂપ થઈ જાવ હવે તમે માથું પગની ઘૂંટીમાં નાખ્યું જ છે તો ડરો છો શુ કામ ? ”
અમે તે જગ્યાએ પહોંચી ગયા હતા જ્યાં અમારે અંદરથી કૂદકો લગાવવાનું હતું.ઉપરની બાજુ ચારે બાજુ હળવો પીળો પ્રકાશ હતો જે કબ્રસ્તાનનાં ગેટ પર બે સ્ટ્રીટ લાઇટથી આવી રહ્યો હતો પરંતુ કબ્રસ્તાનની અંદર બહુ જ અંધારાં હતાં,હળવી ઠંડી પણ વર્તાઈ હતી.રાતના મૌનમાં જંગલી જંતુઓનો અવાજ પણ બસના હોર્ન જેવો સંભળાઈ રહ્યો હતો નંદા એ તરત જ એક સિગારેટ કાઢી અને ધ્રુજતા ધ્રુજતા બોલ્યો ”પહેલા અંદર કોણ કુદશે” આ સાંભળતાજ કાળજું મોઢામાં આવી ગયું . હું બોલ્યો ”ત્રણેય દીવાલ પર ચાડીયે અને એક સાથે કૂદીએ” પછી અમે એ જ કર્યું .
અમારી આજુ-બાજુ ખુબ જ જાડી જાખરાઓ હતા જેને હું અને વિક્રમ હાથમાં હોકીનો ડંડો લઇ હટાવવા લાગ્યા,થોડી દૂર પર અમને એક ગુંબજ કબર દેખાવા લાગી ,મેં કહ્યું ”ચાલો આની અંદર બેસી જઈએ” વિક્રમ બોલ્યો ”અરે તારો મગજ ઠેકાણે છે, કબર ની અંદર કોણ બેસસે” પછી મેં એને સમજાવ્યું કે એ કોઈ સાધારણ કબર જેવી નથી હોતી પણ ગુંબજ એક મોટા રૂમના આકાર જેવી જગ્યા હોય છે જેની વચ્ચે કબર હોય છે અને ચારે બાજુ બેસ્સ્વ માટે જગ્યા હોય છે”.
અમારા મોબાઈલની ફ્લેશ લાઈટ ચાલુ હતી,અમે ત્રણેય લગભગ સમાન રીતે ચાલી રહ્યા હતા કારણ કે કોઈ પણ આગળ અને પાછળ ચાલવાની હિંમત કરી શક્યું નહીં.5 મિનિટ ચાલ્યા પછી,ઘણી ગુંબજ જેવી મોટી કબરો અમને દેખાઈ.અમે 5 કબરો મુલાકાત લીધી ,અને એમાં જે સૌથી સાફ કબર દેખાણી એની પાસે આવીને ઉભા રહી ગયા.પરંતુ અમે એની અંદર ક્યારેય બેસી શક્યે એમ ન હતા કેમકે અંદર બધું જાડી જાખરા હતા એવામાં સાપ અને વીંછી જેવા ખાતરનાખ જીવ-જંતુઓ પણ હોય શકે છે.
ત્યાં થી થોડી જ દૂર બે પથ્થરો ની વચ્ચે એક બેન્ચ મળી ગય જે સાફ સૂથરી લાગી રહી હતી.એમની જ એક બેન્ચ ઉપર અમે ત્રણેય બેસી ગયા.મેં મોબાઈલ માં ટીમે જોયો ત્યારે ૧૧.૧૫ વાગી રહ્યા હતા અમારે સવારે ૪ વાગ્યા સુધી ત્યાં રોકાવાનું હતું.અમે અમારી સાથે ૨ કેમેરા પણ લય ગયા હતા,એક કેમેરા માં એ વિચારીને રેકોર્ડિંગ ચાલુ કરી દીધું હતું કે કંઈક દેખાય તો એમાં કેદ થઈ જાય
બેંચમાં બેઠેલા અમે ત્રણેય ખૂબ શાંત હતા,મારા શાળાના સમયની યાદોને યાદ કરવા લાગ્યો કે હું અહીં મિત્રો સાથે કલાકો કેવી રીતે વિતાવતો હતો.આજે પણ આ નિર્જન કબ્રસ્તાનમાં પહેલા કરતાં કશું બદલાયું નથી,ખબર નથી કે આ બેંચ અહીં કોણ અને શા માટે સ્થાપિત કરવામાં આવી હતી,તે પહેલાં ક્યારેય નહોતું જોયું,ભલે તે જોવાનો સમય હતો.તે મિત્રોની સ્મૃતિ પણ મનમાં ફરી એકવાર શરૂ થઈ,તેઓ ઘરેથી કેવી રીતે ખોરાક લાવતા.આ આપણું લક્ષ્યસ્થાન હતું.પછી પિતાની બદલી થઈ અને તે મિત્રો પણ ત્યાંથી ચાલ્યા ગયા.હું ઈચ્છું છું કે જો આજે તેમાંથી કોઈ અહીં હોત,તો તે ખૂબ જ આનંદમાં હોત.પરંતુ તે પછી મનમાં એક વાર્તા આવી અને યાદ આવ્યું “અહીં પણ 11 વાગ્યા પછી એક માથા કાપેલ અંગ્રેજી ભૂત ફરતો હોય છે, જે લોકોને ખૂબ માર મારવાથી મારી નાખે છે”. આની યાદ આવતા જ મારું હૃદય ભયથી ધબકવા લાગ્યું અને મેં કેમેરાને ચારે બાજુ ફેરવવા લાગ્યો .
પછી નંદાએ કહ્યું “શું થયું? શું જોઈ લીધું?” મેં કહ્યું ” કંઈ જ નહિ,મને થોડુ યાદ આવી ગયું’’પછી મેં અંગ્રેજી ભૂતની સંપૂર્ણ વાર્તા બંનેને કહી.વાર્તા સાંભળીને વિક્રમે કહ્યું,”અબે ટેન્શનના લો આપણી પાસે હોકી સ્ટીક અને હનુમાન ચાલીસા પણ છે,અંગ્રેજોને મારી-મારી ને ઇંગ્લેન્ડ પહોંચાડી દેસુ.”
સાચુ કહુ તો કબ્રસ્તાન આવવા પેહલા મગજમાં જે ડર હતો,હવે એ ધીરે-ધીરે ઓછો થતો હતો.કહેવાય છે ને કે ડર ત્યાં સુધી જ ડર હોય છે જ્યાં સુધી આપણે એનો સામનો ના કરી લઈએ.જ્યારે આપણે ભયનો સામનો કરવા માટે પોતાને તૈયાર કરીએ છીએ,ત્યારે તે ડર પણ ધીરે ધીરે સમાપ્ત થાય છે.હું પણ મારા એ જ ડરનો સામનો કરવા ત્યાં ગયો હતો.પરંતુ એ પણ નકારી શકાય નહીં કે”કોઈ પણ સમયે ભૂત-પ્રેત સામે આવી જવાનો ડર મનમાં જ હતો.કદાચ હોલીવુડની ભૂતિયા ફિલ્મ જોવાની આ અસર હતી.બાળપણના વિચારો મારા મગજ માં રહી-રહીને આવતા હતા.”
અમે મચ્છર ભગાડવાનો કોઈ જ સમાન લઇને નહોતા આવ્યા અને અહીંયા એટલા બધા મચ્છર હતા કે કહી શકીએ તેમ નથી ,બેસવું મુશ્કેલ થઇ રહ્યું હતું ,મેં વિક્રમ અને નંદા ને કહ્યું” ચાલો યારો થોડુ આમ તેમ ફરીયે ,બાકી સવાર સુધીમાં તો આ મચ્છર આપણે આજ કબરો માં દાટી દેશે .પછી અમે લોકોએ એક કેમેરો ત્યાં જ સેટ કરીને રાખી દીધો અને બીજો કેમેરો અમારી સાથે લીધો અને આસપાસ ફરવા લાગ્યા.
આમ તો નવેમ્બર નો મહિનો હતો એટલે વધારે પરેશાની થતી હતી,પણ ત્રણ લોકો હતા એટલે થોડી રાહત હતી.અમે ચિપ્સ ખાઈ રહ્યા હતા, કોલ્ડડ્રિંક્સ પી રહ્યા હતા અને અમારા સ્કુલ ટાઈમની વાતો યાદ કરતા કરતા હસતા હતા.ક્યારેક ક્યારેક આ બધાય ની વચ્ચે માહોલને હળવો બનવવા માટે જોક્સ પણ કરતા હતા,આ જ રીતે રાતના ૧૨.૩૦ વાગી ગયા હતા, અત્યાર સુધી અમને કોઈ જ ભૂતના દર્શન નહોતા થયા.
હા પણ એવું તો જરૂર હતું કે કોઈ એ અમારા મોબાઇલની લાઈટ કે અમારા હસવાનો અવાજ સાંભળ્યો હશે તો એ લોકો અમને ભૂત સમજીને બેહોશ થઇ ગયા હશે.જેમ જેમ અમારો સમય પસાર થઇ રહ્યો હતો તેમ તેમ અમને ભૂતનો ડર પણ ઓછો થવા લાગ્યો હતો,પછી એ એક બીજી બેન્ચ પર બેઠા.થોડી વાર પછી હું ઉઠ્યો અને બોલ્યો તમે લોકો અહીં જ બેસો ,સિગારેટ ફૂંકો હું સામે રહેલી બેન્ચ પર સુવા જય રહ્યો છું ,જ્યાં અમારા એક કેમેરા ને સેટ કર્યો હતો અને અમારા લોકો ના બેગ પણ ત્યાં જ હતા.
વિક્રમ બોલ્યો ”અરે પાગલ છે કે તું એકલો જાઈશ” મેં કહ્યું ”કંઈ વાંધો નઈ હું ચાલ્યો જાઈશ ,હું આ કબ્રસ્તાનનો જૂનો જાણીતો છું મને કંઈ જ નઈ થાય ” ત્યારેજ નંદા પણ બોલી ઉઠ્યો ”જા ભાઈ જા લાગે છે કે આ ભાઈ ને કોઈ ભૂતડી સાથે સેટિંગ થઇ ગઈ લાગે છે પણ એક હનુમાન ચાલીશા લેતો જા” મેં કહ્યું ”રહેવા દો ભાઈઓ જે થશે એ જોયું જશે ,જો તમે મારી ચીસ સાંભળો તો દોડી ને આવી જજો .
અને પછી જ્યારે હું એકલો ચાલતો હતો,ત્યારે મારી અંદર તે ડર અનુભવાતો હતો જે જતા સમયે ઓછો હતો.આ ભયને ઘટાડવા માટે,મેં મારા પગલાથી બંને બેંચનું અંતર માપવાનું શરૂ કર્યું.જ્યારે હું બેંચ પર પહોંચ્યો ત્યારે બધું એમ નું એમ જ હતું.મારા અને નંદા,વિક્રમના બેંચો 87 પગથિયાંના અંતરે હતા.મેં મારી જાત પર સંપૂર્ણ ધ્યાન કેન્દ્રિત કર્યું,નજીકની કબર પર કેમેરો રાખીને બેગમાંથી એક ચાદર બહાર કાઢી અને મારા મોબાઈલના ઇયરફોન કાનમાં નાખી અને ચાદર ખેંચી સૂવાનો પ્રયત્ન કરવા લાગ્યો, પરંતુ મચ્છરોએ મને ખરાબ રીતે ખલેલ પહોંચાડી હતી.
ચાદરની અંદર,મારી આંખો ખુલી હતી,મારું હૃદય જોરથી ધબકતું હતું. મારા મનમાં વારંવાર વિચાર આવતા હતા કે કોઈ તરત જ ચાદર ખેંચશે.પછી મોબાઈલની રિંગથી મને ડર લાગ્યો,મેં જોયું તો તે નંદાનો કોલ હતો.મેં કોલ ઉપાડતા બોલ્યો ” હલ્લો ”તો સામેથી નંદાનો અવાજ સંભળાયો ” ભાઈ બધું બરાબર તો છેને,કોઈ ભૂતડી મળી કે નઈ” મેં કહ્યું ”કેમ મને પરેશાન કરો છો ભાઈ,સુવાદોને હેરાનના કરો એમ કહીને કોલ કાપી નાખ્યો” મોબાઇલમાં રત્ન ૨ વાગ્યા હતા 2 કલાક હજુ કાઢવાના બાકી હતા.
થોડી જ વારમાં ઝાકળથી ચાદર ભીની થઇ ગઈ.ઠંડી પણ બહુ જ હતી આ તો સારું થયું કે હું મારી જેકેટ સાથે લઇ આવ્યો હતો તો એના સહારે રાત નીકળી રહી હતી . છેલ્લા 2 કલાક બહુ જ બીકમાં નીકળા વચ્ચે વચ્ચે નીંદરની જપકીઓ પણ આવતી પણ મચ્છર નઈ મેહરબાનીથી દર 2 મિનિટમાં જ આંખ ખુલી જતી હતી અને આંખ ખોલતા જ મને અહેસાસ થતો કે હું કબ્રસ્તાન માં છું ,આ વિચાર માત્રથી જ નજરો દૂર સુધી દોડાવતા,કેમેરાને જોતા અટકી જતી,આ પુરી પ્રકિયા માનસિક રીતે બહુજ થકાવનારી હતી .
છેવટે ૩.૩૦ વાગે નંદા અને વિક્રમ મારી પાસે આવ્યા અને બોલ્યા હવે આપણે નીકળસુ કે નાસ્તો પણ અહીં જ કરવાનો છે ,મેં કીધું ઠીક છે ચાલો.અમારો બધોય સમાન ભેગો કરી અને જ્યાંથી રાત્રે આવ્યા હતા ત્યાંજ બહાર જવા માટે નીકળ્યા,પાછા ફરી એકવાર અમે ત્રણેય એક સાથે દીવાલ પર ચડ્યા ,પાછળ વળીને છેલ્લી વાર કબ્રસ્તાન તરફ જોયું અને અમારી મંજિલ તરફ કૂદી ગયા.
બીજા દિવસે અમે બંને કેમેરાનું રેકોર્ડિંગ જોયું પણ અમે તેમાં કશું જોયું નહીં.નંદા અને વિક્રમ આખી રાત ફરતા હતા અને રેકોર્ડિંગ કરતા હતા.એક અંગ્રેજની કબરનું રેકોર્ડિંગ પણ હતું,તે ખૂબ જ જૂની કબર હતી ,જેના પર લખ્યું હતું , સ્ટીવ જોન્સ, 21.03.1837- 11.09.1899. રાત્રે 3 વાગ્યાની આસપાસ મારો રેકોર્ડિંગ પણ બનાવ્યો હતો,જ્યારે હું નિદ્રા લઈ રહ્યો હતો પણ મને ખબર નહોતી.
આ ઘટના આજે 8 વર્ષ થઇ ગયા છે.આ પછી,મેં ફરીથી ક્યારેય ડરામણા સપના જોયા નથી.જો એક બે વખતને બાદ કરતા આ ઘટના પછી,હું મારા મગજમાં એટલો મજબૂત થઈ ગયો છું કે મારે ક્યાંય પણ જવું પડશે,ઓછામાં ઓછું ભૂતનો ડર નથી.એ ડર મારા મનથી કાયમ માટે નીકળી ગયો છે.હવે મને ખાતરી છે કે મેં તે દિવસે જંગલમાં એક વિચિત્ર આકારનું ઝાડ જોયું,તે જોઈને હું ચીસો પાડી.
આજે પણ જ્યારે હું કબ્રસ્તાન અથવા સ્મશાન ઘાટ પરથી પસાર થઉં છું ત્યારે મને યાદ છે એ નવેમ્બર 12,2011 ની શનિવારની રાત.થોડા સમય પછી,મેં આ બંને મિત્રો સાથે સ્મશાન ઘાટ પર એક રાત પસાર કરી.મારો વિશ્વાસ કરો, કબ્રસ્તાનમાં સ્મશાન ઘાટ કરતા વધારે ડર લાગે છે.પરંતુ આ ડર પછી,તમારામાં જે આત્મવિશ્વાસ ઉત્પન્ન થાય છે તે તમને જીવનભર નિર્ભય રહેવાની પ્રેરણા આપે છે.
આ બે ઘટનાઓના આધારે,તમે પોતે જ નક્કી કરો કે શું ભૂત થાય છે? અને જો હોય છે તો મને કેમ ના દેખાયું ? ગૌરવ તિવારી ને કેમ ના દેખાયું ?
અમારી દરેક પોસ્ટ સૌથી પહેલા વાંચવા નીચેની પ્રોસેસ ફક્ત એકજ વાર કરવાની રહેશે.
વધુ રસપ્રદ માહિતી અને નવી પોસ્ટ વાંચવા માટે ડાબી તરફ સ્વાઇપ કરો.
આપણી માતૃભાષા 21મી સદીમાં પણ જીવંત રહે અને નવી પેઢીને એનો લાભ મળે એ માટે અમે રોજ નવી સ્ટોરી, રસપ્રદ લેખો, ઉપયોગી માહિતી, લાઈફ ઇઝી ટિપ્સ, નવી નવી વાનગીઓની વણઝાર તમારા ફેસબુકમાં લાવવા કટિબદ્ધ છીએ !
– તમારો જેંતીલાલ
