“મહાવીર ફરસાણ હાઉસ” માં પાંચસો ફાફડા અને અઢીસો જલેબીનો ઓર્ડર દઇને, તળાતા ગાંઠીયાની ખૂશ્બુ માણતો અનુરાગ ઉભો હતો ત્યાં જ ગ્રે કલરનું એકિટવા આવી પહોંચ્યુ. અનુરાગ એ એકટિવા પર આરૂઢ થયેલી સુંદરીને તાકી જ રહ્યો. એની સુદરતાનું વર્ણન કરવા માટે આટલા બુલેટ જોઇએ.
હણહણતી વછેરી જેવી માંસલ કાયા, અષાઢની વાદળોની ગહેરાઇ જેવો શ્રૂંગાર યુ.પીની પહાડીઓનાં વળાંકો જેવા તેના શરીરનાય વળાંકો અને દરિયાઇ પવનમાં સૂસવાટા મારતી નાળિયેરી જેવી તેની ઝુલ્ફોની ઘટા. ગુલાબી કેપ્રી માંથી દેખાતી મસ્ત પીડી અને ચોળાફળી જેવી આંગળીઓ આંગળીઓમાં પહેરેલી એક સુંદર રીંગ નીલી આંખો ઉપર ધનુષ્કાર આઇબ્રો. અનુરાગે ઊંડો શ્વાસ લીધો જયારે એ તેની પાસેથી નીકળી તો તેના બોડીનાં સ્પ્રેની સ્મેઇલે ગાંઠીયાની ખૂશ્બોને પછડાટ આપી દીધી. અનુરાગ પોતાના દિલની કડાઇમાં તેને તળતો રહ્યો કે ફરસાણ હાઊસનાં માલિકે તેની તંદ્રા તોડી:
“એ ભાઇ તમારા ગાંઠીયા…રેડી છે” મને-ક મને અનુરાગને હોન્ડાની સીટ ઉપરથી ઉઠવુ પડ્યું પણ ગાંઠીયા લઇને થોડીવાર ઊભો રહ્યો કે એ ચોમાસુ પણ તેની પાસેથી જ પસાર થયુ. એક અછડતી નજર અનુરાગ ઉપર નાખીને અનુરાગે પણ પોતાની ઘોડી તેની પાછળ દબાવી તે છેક સોસાયટીનાં નાકા સુધી. છોકરી ત્યાંથી આગળ નીકળીને વળી.
“ અરે… એ તો આસ્થા હોમ્સ” તરફ વળી. શુ એ આસ્થા હોમ્સ એપાર્ટમેન્ટમાં રહેતી હશે? વિચારો મનને પજવતા રહ્યા પણ એક નિર્ણય લેવાયો કે તપાસ તો કરવી જ રહી કે આખરે છે કોણ આ જમાવટ?”
એક ફ્રેડ હતો જૂનો એ આસ્થા હોમ્સમાં રહેતો હતો અનુરાગ સાંજે જ ત્યાં પહોંચ્યો તે ધીમે ધીમે પગથીયા ચડતો હતો કે એક જબરજસ્ત સ્મેઇલ આવી જે સ્મેઇલ તેણે સવારે જ અનુભવી હતી. કોઇ યુવતી ફસ્ટ ફ્લોર માંથી થઇ બ્લોક માંથી નીકળીને નીચે ઉતરી. તેણે પાછળ ફરીને જોયુ તો ગુલાબી રંગના ચૂડીદાર કૂર્તામાં કોઇ યુવતી દાદરો ઉતરી રહી હતી. તેનો સાઇડ ફેસ જોતા એમ જ લાગ્યું કે કદાચ સવારમાં જોઇ હતી એજ છોકરી હતી. એ એક દાદરો નીચે ઉતરી ગયો પણ કદાચ એ છોકરે પોતાનું વાહન લઇને નીકળી ગઇ હતી. અનુરાગનાં મનની મનમાં જ રહી ગઇ.
ઘણાં સમયે આવેલા મિત્રને જોઇને મિત્ર ખૂબ રાજી થયો. ઠંડુ પીધુ. પણ હોઠ ઉપર આવેલી ઉલઝનને ક્યા શબ્દોમાં સ્ફુટ કરે? એ, એમ કહે કે આવા દેખાવવાળી આવા કપડા પહેરેલી છોકરી અહીં કયાં બ્લોકમાં રહે છે? મિત્ર સાથે હજી એવા પર્સનલ સંબંધ વિકસ્યા નહોતા. મિત્રને ઘરે આંવવાનું કહીને એ નીકળ્યો પણ તેને થયું કે અહી આટલામાં ઘડીવાર બેસુ કદાચ એ છોકરી આવે અને તેની સામે હસે. કેમ કે, સવારે ગાંઠિયા લેવા જવા માટે ક્ષણનો પરિય થયેલો. પોતાનો ફેઇસ ઓળખી જાય. પણ છોકરી તો મોડે સુધી આવી નહી. એ ત્રણ ચાર દિવસ સુધીએ બાજુ ટહેલતો રહ્યો પણ વ્યર્થ!
અચાનક મગજમાં સ્પાર્ક થયો. રવિવારે એ ગાંઠિયા લેવા આવવાની હોય અને પરમદિવસે રવિવાર હતો પણ રવિવાર તો માંડ આવ્યો એન્કઝાઇટી બઢતી જા રહી થી. અંતે રવિવાર આવી પહોંચ્યો. એ મહાવીર ફરસાણની પડખેની બંધ દુકાનનાં ઓટલે આવીને બેઠો હવાનું ઝુમખું એ સ્મેઇલનો ઇમેઇલ આપીને જતુ રહ્યું તેણે ચેહરો ધૂમાવ્યો..તો સાચે જ નૈઋત્ય દિશાના પવનો અનુરાગના મનની મોસમનું ચોમાસુ આ તરફ લાવી રહ્યા હતા.. એકટિવા પાર્ક કરીને તેણી આ તરફ આવી રહી હતી પણ આજ તેની ઝૂલ્ફો પથરાઇને આગળ પાછળ પડી નહોતી કેશકલાપને બંધનથી બાંધ્યો હતો. આજે ટીશર્ટ નહોતુ પહેર્યુ પરંતુ પંજાબી ડ્રેસ પહેર્યો હતો જે ડ્રેસ કદાચ ગયા રવિવારે ય પહેર્યો હતો જયારે તે “આસ્થા હોમ્સ” માં ફ્રેન્ડને મળવા ગયો હતો. તે મલપતી આવી. અનુરાગે તેની સામે સ્માઇલ ફેંક્યુ તો તેણીએ પણ વળતું સ્માઇલ ફેંકીને અનુરાગનું સ્વાગત કર્યુ. અનુરાગનાં દિલને ટાઢક વળી.
જોકે બન્નેનાં ગાંઠિયાનાં પડીકા સાથે જ તૈયાર થયા અને બન્ને સાથે જ નીકળ્યા.”એક્સક્યુઝમી” અનુરાગે વાત કરવાનું બહાનું શોધ્યું “ આપ આસ્થા હોમ્સમાં રહો છો કે?” “હા સ્તો… તેણી ટહુકી” બીલકુલ કરેક્ટ… એન્ડ તમે? એટલામાં જ કે? “અરે હા. હું પ્રયોશામાં રહું છું.” “નાઇસ. વેરી નાઇસ. ધેટ વે વી આર નેબર” તેણી મલકી અને એકિટવા સ્ટાર્ટ કરીને કહે: “મળીએ ચાલો બાય”
“હાય” અનુરાગને “બાય” નહોતુ કહેવું એટલે એના દિલ માંથી “હાય” નીકળી ગયુ અને પછીતો અનુરાગનું ચિત તે ચોરી ગઇ. દિવસ-રાત, રાત દિવસ જાગતા સૂતા બસ તેનાજ વિચારો અનુરાગને આવવા લાગ્યા. ઉંઘ ઊડી ગઇ. પેલો ચેહરો નજર સામે સતત તરવરવા લાગ્યો ‘આને પ્રેમ કહેવાય કે?’ અનુરાગ દિલને પૂછી બેઠો. હવે કયારે એ મળશે? ન રહ્યું જાય તેના વગર, ન સહ્યુ જાય તેના વગર… નિંદ આતી નહી ચૈન આતા નહી, થઇ ગઇ છે કેવી મને આ અસર?”
પણ તેનું સ્વપ્ન અચાનક ફળશે એની તો કલ્પના જ નહોતી. ત્રીજે દિવસે તેને નાઇટસૂટ ખરીદવો હતો અને મોલ માં ગયો. વોર્ડરોબ પર ટીંગાતા નાઇટસૂટનું ટીશર્ટ જેવું ખસેડીયુ કે પાછળ એ! અનુરાગ ચમકી ગયો “અરે તમે? બોલાઇ ગયું અને તેણી અનુરાગ સામે તાકી રહી.”
“હાય.. આયમ અનુરાગ. પ્રયોશા ઓળખ્યો નહી?” કહેતો અનુરાગ તેને તાકી રહ્યો. “અનુરાગ. પ્રયોશા” “તેણીનાં ચેહરા ઉપર ઉલઝન પથરાઇ વળી તે અનુરાગ સામે તાકી રહી પણ અનુરાગની ભોળી મુખમુદ્રા તેને ગમી ગઇ. એ નજીક આવી અને સાથે પેલી ખૂશ્બો પણ! અનુરાગે ઊંડેથી શ્વાસ લીધો અને તે ટહુકી.
“હાય… આય એમ આહના. “આસ્થા હોમ્સ” “ઓળખુ છું તમને. ગાંઠીયા લેવા તો એવરી સન્ડે “મહાવીર”માં આવો છો આપણે ત્યાં મળ્યા હતા.” “ઓ.કે…તે હસી પડી : નાઇસ ટુ મીટ યુ” અને પછી “ઓ.કે વીલ મીટ બાય બાય” ફરી પાછું બાય બાય. અનુરાગનો મૂડ ખરાબ થઇ ગયો. એક કપ કોફી સાથે પીધી હોત તો! પણ તે તો નીકળી ચૂકી હતી. ટપ ટપ કરતી પણ અનુરાગે હિંમત કરી બતાડી બૂમ પાડી. તેણી ઊભી રહી. અનુરાગે તેની પાસે જઇને કહ્યું : આહના એકસક્યુઝમી પ્લીઝ એક કપ કોફી.. હો જાય કોફી હાઉસ સામે જ છે”
“ઓહ નો અનુરાગ જલ્દીમાં છું ફરી કયારેક વાત થેન્ક યુ…” કહીને નીકળી ગઇ. તડકો તો બરાબરનો તપ્યો હતો અને લાઇટબીલ કલેકશનની લાઇનમાં અનુરાગ ઉભો હતો કે એ આવી લાઇટબીલ ભરવા પણ એની ગુલાબી સ્કીન ઉપર મે મહીનાનાં સૂરજે બરાબરનાં ઉઝરડા પાડ્યા હતા. એ કશુંક વિચારે એ પેહલા તો એની નજર અનુરાગ ઉપર પડી.
“હાય…” કરતી તે અનુરાગ પાસે ઊભી રહી. તમે? અને ચેહરા ઉપર બાંધેલી ઓઢણી છોડી નાખી. “અરે તમે?” “અનુરાગ પાણી પાણી થઇ જતા બોલ્યો: આ તડકો માથે લીધો?” હા.. પણ મારે કોલેજ જવું હતું. મમ્મી કહે : “આજે બીલ ભરવાનો લાસ્ટ દિવસ છે તો થયું કે..” એક કામ કરો “અનુરાગે આગળ પાછળ જોઇને કહ્યું : “ઇફ યુ ડોન્ટ માઇન્ડ” ‘મને આપતા જાવ. હું બીલ ભરી દઇશ. લાઇન ખૂબ જ મોટી છે’
“થેન્ક યુ.. લોટ ઓફ થેન્કસ. આઇ ડોન્ટ ફરગેટ યોર કાઇન્ડનેસ” કરતી તેણીએ બીલ અને પૈસા અનુરાગનાં હાથમાં થમાવી દીધા. અનુરાગે જસ્ટ લાઇટબીલ ઉપર નામ વાંચ્યુ “કીર્તિકાન્ત જે. દવે બી/૧૨ આસ્થા હોમ્સ ઇટ મીન્સ બ્રાહ્મીન?” અનુરાગનાં દિલમાં લીલોતરી છલકાઇ વળી તે દિવસે સાંજે એ બની ઠનીને બી/૧૨ માં ગયો પણ આહના ન મળી કીર્તિકાન્ત અને હેમલતાએ લાઇટબીલ ભરી દીધાની વાત સાંભળીને તેનો આભાર માન્યો. ઠંડુ પીવડાવ્યું અને હવે પછી આવતા રહેવાનું પ્રોમિસ પણ લીધુ.
દીકરાનું ચિત ઠેકાણે ન હોય એ કઇ મા પારખી ન શકે? વૈશાલીબેનનાં મગજે નોંધતો કેટલાય દિવસથી લઇ લીધી હતી એટલે આજે તેણે અનુરાગનાં માથા ઉપર હાથ ફેરવીને પૂછયુ : ‘સાવ સાચ્ચુ કહી દે બેટા, પ્રોબ્લેમ શું છે?’ અનુરાગ માની આંખો તાકી રહ્યો પછી બોલ્યો: “મમ્મી, તું કેટલાય દિવસોથી મારી સગાઇ વાતો કરે છે ને? આજે હું સામે ચાલીને તને કહું છું કે એક છે એવી છોકરી. જેણે મને જીતી લીધો છે, પાગલ કરી નાખ્યો છે, જે લોકો પણ બ્રાહ્મણ જ છે જો તારે તારા દીકરા ખુશી ખુશી જોવો હોય તો તું મારું માગુ લઇને જા.”
“અરે દિકરા, એ શું મોટી વાત છે? માત્ર તારું માગુ જ નહી પણ તને લઇને જ જાઉ પણ પહેલા મારે તેના પપ્પા સાથે વાત કરવી જોઇએ. તારી પાસે ફોન નંબર છે?” “હા મમ્મી મોબાઇલ નંબર જ આપુ” અને વૈશાલીએ શાંતિથી અનુરાગનાં એમ.ઇ કેમિકલ એન્જિનિયરીંગનાં અભ્યાસ થી માંડીને મહીને પચાસ હજારની ચાલુ સર્વિસથી લઇને ફેમિલી બેકગ્રાઉન્ડની હકિકત આપ્યા પછી કીર્તિકાન્ત દવેએ કહેવું જ પડ્યુ: ‘અરે બેન.. તમે આજે જ આવો…” અને તે દિવસથી સાંજ… અનુરાગનાં દિલમાં આનંદનો દરિયો ઉછાળા મારતો હતો. તેનું ઉર્મિતંત્ર રમણે ચઢયું હતું. બી/૧૨ તો માંડ માંડ આવ્યું બારણે જ કીર્તિકાન્તભાઇ ઉભા હતા. મીઠો આવકારો મળ્યો જઇને બેઠા હેમલતાબેન પાણી ભરીને આવ્યા. પાણી પીધુ. શરીરની તરસ બુઝાઇ પણ અનુરાગનાં મનની તરસ ? પણ એ તરસ તો કીર્તિભાઇએ એમ કહીને જ છીપાવી.
“તો તમે મારી દીકરીને અગાઉ મળી ચુકયા છો એવું છે એમને? ઓ.કે. લો બોલાવું” એમ કહીને કીર્તિભાઇએ બૂમ પાડી : આયના…આયના” અને ઘડીક પછી એક સાથે બે કન્યાઓ ઉપસ્થિત થઇ. કીર્તિભાઇએ પૂછ્યું : તમે કોને મળ્યા છો? આયના ને કે આહના ને?” પણ જવાબ આપવામાં અનુરાગમાં ક્યાં હોશ હતા જ? પેલી તરફ આહના કહે : “મહાવીર ફરસાણમાં તેઓને અલપઝલપ જોયા હતા કદાચ.” તો અયના કહે : “હા, ત્યાં જ તો એ મને મળ્યા હતા.?” આહના કહે : ‘એમ તો ઝેડ મોલમાં મને મળ્યા હતા. તો અયના કહે : ‘પપ્પા…આપણું લાઇટ બીલ એમણે જ ભરી દીધું હતું હું તો બહુ ઉતાવળમાં હતી.’
અનુરાગ દંગ થઇ ગયો : “શું કરવું ? એક રૂપ…એક શરીર…એક સ્વર…એક ખમીર…એક મન, એક તન, એક હૂર.. એક નૂર…”અનુરાગ દિગ્મૂઢ થઇ ગયો. “બોલો” કીર્તિભાઇ દવેએ પૂછયુ : “આ મારી જ બન્ને દીકરીઓ. તમને કોણ પસંદ છે બોલો. ફસ્ટ રાઇટ તમારો”
“હું…હું…આઇ એમ ડીસ્ટબે..” “હું અત્યારે જજ કરવાની સ્થિતમાં રહ્યો નથી.” ‘”ડોન્ટવરી તમે ઇન્ડીવિડ્યુલ વાત કરી શકો છો” મારી દીકરીઓ તો તમને ઇન્ડીવિડ્યુલ મળી છે. હવે નિર્ણય તમારે કરવાનો છે. બાય ઘ વે, અમને તો તમે ગમી જ ગયા છો”
જોકે, અનુરાગે બન્ને સાથે વારાફરતી મૂલાકાતો ગોઠવી છતા નક્કી ન કરી શક્યો કે પોતે વધુ કોને પસંદ કરે છે! અયના ને કે આહના ને ? આમતો બન્ને જૂડવા બહેનો હતી પણ અયના મોટી હતી. અઠવાડિયું વિચારોમાં જ વીતી ગયું. વૈશાલીબહેન પણ નક્કી નહોતા કરી શકતા કે શું કરવું ! કેમ કે બન્ને ડાહી સમજણી, સંસ્કારી, ભણેલી, પ્રેમાળ, લાગણીશીલ અને ઇનોસ્નટ હતી. તો પછી અનુરાગને થયુ શું કરું? અયનાને પસંદ કરુ કે આહનાને ? પણ ધીરે ધીરે તેને થયું કે તેનો ફસ્ટ લવ આહના છે. આહના અયના કરતા સુંદર છે. તેનું શરીર… જે પામવા પોતાનું શરીર આકૂળ વ્યાકૂળ છે.. પ્રથમવાર તો આહનાને જોઇ હતી એટલે આહના જ તેના માટે કદાચ પરફેક્ટ છે.. એટલે હવે આહના માટે તે ‘યસ’ કરશે પણ સામે છેડે પોતાને કોણ વધુ ચાહે છે. અયના કે આહના ?
ઓહ… તે પણ જોવું રહ્યું અનુરાગ મુંઝાઇ ગયો. કદાચ પોતે આહનાની પ્રપોઝલ મૂકે પણ આહના તેને પસંદ ન કરતી હોય..તો! અનુરાગની નિંદ ઉડી ગઇ. પહેલા પ્રેમમાં અને હવે પ્રોબ્લેમમાં!!! પણ અચાનક એક દિવસ… તેનો પ્રોબ્લેમનું નિરાકરણ થઇ ગયું.
અયના ઘરે આવી. એક ચીટ્ઠી મમ્મીને આપી ગઇ. વૈશાલીબેન વાંચીને એ ચીટ્ઠી અનુરાગને આપી.
એમા લખ્યું હતુ : અનુરાગ, હું અને આહના સગી બહેનો અને સગી બહેનોને એક જ પુરૂષ ગમી ગયો છે તે તમે છો. એમ તો પ્રથમવાર તમે મને મળ્યા ત્યારથી જ મને ગમી ગયા હતા. એજ રીતે આહનાને પણ તમારી સાથે જ ફસ્ટ લવ થઇ ગયો પણ મેં વિચાર્યું કે હું મોટી છું એટલે હવે, હું તમારી બન્નેની વચ્ચેથી ખચી જાઉ છું. તમે આહનાને પસંદ કરી લો. મને તો કોઇ બીજો પુરૂષ મળી જ જશે. “બેસ્ટ લક ફોર બોથ ઓફ યુ” “ચીટ્ઠી વાંચીને અનુરાગ મા ની આંખોમાં તાકી રહ્યો.
વૈશાલીબહેને સ્મિત કરતા કહ્યુ : પ્રોબ્લેમ ખતમને ? હવે હા પાડી દે આહના માટે. આમ પણ આહના વધુ સુંદર છે.. તમારી પરફેક્ટ જોડી છે.”
“ના…મા” અનુરાગ મકક્મ પણે બોલ્યો: હવે હું અયનાને પસંદ કરુ છું કેમ કે તેણે સમર્પણ કરી જાણ્યુ છે અને મારે માટે લગ્ન નાં ચાર ફેરા એ ત્યાગ,સમર્પણ અને મહોબ્બત અને પ્રેમની ભાવનાનાં મોહતાજ છે.
લેખક : યોગેશ પંડ્યા
આપને આ વાર્તા કેવી લાગી કોમેન્ટમાં જરૂર જણાવજો, તમારા પ્રેરણાદાયી શબ્દો અમને લખવાની શક્તિ આપે છે.