“મમ્મી… તમારા અને પપ્પાના ચા-નાસ્તો ડાઈનીંગ ટેબલ પર તૈયાર છે, અને તમારા બંનેની દવા પણ કાઢીને બેડરૂમમાં સાઈડ ટેબલ પર મૂકી દીધી છે. હું નીકળું છું બપોરે સમયસર જમીને દવા લેવાનું નહી ભૂલતા….ટેઈક કેર.” સેન્ડલ પહેરતા પહેરતા ડ્રોઈંગ રૂમમાંથી આરાધના કાળજીપુર્વકના સૂચકો આપી સોફા પર બેઠેલા નંદીનીબહેનને હળવી બાથ ભરી ઓફીસ જવા નીકળી.
ત્યારે રૂમમાં પોતા કરતી નવી આવેલ કામવાળી સવિતા બોલી… “એક વાત પુછું માસી? આ આરાધના બેનમાં કોઈ ખામી નહી…તો હજી એ કુંવારા કેમ છે એમને આટલી ઉંમર થઈ ગઈ તોય લગ્ન નહી કરવા?…” નંદીની બેન થોડીવાર મૌન રહ્યા…સવિતાને સામે જોતી ઉભી રહેલી જોઈ એ બોલ્યા “ના, કેમકે મારી દીકરીએ નક્કી કર્યું છે કે આજીવન અમારી સાથેજ રહેશે.” પછી તે ક્યાંય સુધી મંદિર ની બાજુમાં લગાવેલા પોતાના દીકરા અનિકેતના ફોટા સામે જોઈ રહ્યા …ને ધીરે ધીરે ફોટો જાંખો દેખાવા લાગ્યો..
“ચાલો જલ્દી, ભુખ લાગી છે ને આ ચા ઠંડી થઈ જશે…” નયનભાઈ ના અવાજે નંદીનીબહેનને ચમકાવી દીધા … વિચારોને ખંખેરી પોતે સ્વસ્થ થયા, પાલવનો છેડો આંખોના છેડા પર ફેરવતા બોલ્યા “ ચાલો, આ આવી” “વાહ મેથીના વડા ખુબજ સ્વાદિષ્ટ બન્યા છે હોં!.જોયું મારી છોકરીનું પણ કહેવું પડેને બાકી આપણે કહીયે એ પહેલાજ મનભાવતી વાનગી હાજર કરી દે છે…નયનભાઈ ખુશ થતા થતા નાસ્તાની લિજ્જત માણી રહ્યા .. “હા, સાવ સાચું..” નંદીની બહેન આટલુંજ બોલી શક્યા..તું તૈયાર છે ને? હું નીચે ઉતરતો થાઉં છું તું ધીરે ધીરે આવ..
આ તેઓંનો રોજ નો કાર્યક્રમ હતો. સવારનો નાસ્તો પતાવી બંને ઘરની નજીક આવેલા અંબાજીના મંદિરે દર્શન કરવા જતા થોડીવાર ત્યાં બેસી એક હળવી લટાર મારી આવતા ને બપોરે જમી શાંતિથી ઊંઘ કરતા. ઘરના મોટા મોટા કામ માટે સવિતા આવતી, સવારના ચા-નાસ્તો અને બપોરનું જમવાનું આરધના બનાવીને જતી તથા ઘર વપરાશની વસ્તુઓની ખરીદીથી માંડી ઘરના બીલો ભરવા સુધીના તમામ કામ આરાધના જ સંભાળતી તેમજ બંનેની દરેક જરૂરિયાત, તેમની ડોક્ટરની એપોઈન્મેન્ટ અને દવાઓની જવાબદારી પણ આરાધના એ પોતાના પર લીધેલી. બપોરની ઊંઘ પૂરી કરી બંને ઉઠે ત્યાંતો ફરી ચાના સમયે ૫ વાગતા આરાધના આવી જતી. રાતનું જમવાનું પતાવી ત્રણેય જણા બગીચામાં ચાલવા નીકળી પડતા. ક્યારેક કોઈ ગેમ રમવા બેસી જાય, તો ક્યારેક અંતાક્ષરી ને ત્રણેય તેમના પ્રિય એવા જુના ગીતો ગાતા, ક્યારેક આરાધના મુવીની ટીકીટ લઇ આવતી, ક્યારેક હોટેલ માં ટેબલ બુક કરવી દેતી, ટૂંકમાં કહીયે તો એક નાનકડો ખુશાલ પરિવાર.
નંદીની બહેન ક્યારેક કહેતા પણ ખરા કે “આ તું મને કંઈજ કરવા નથી દેતી, આમ ને આમ તો હું આળસુ બની રહી છું અને મારો દિવસ પણ પુરો નથી થતો..” ત્યારે આરાધના મજાકિયા ફિલ્મી અંદાજમાં કહી દેતી “ આપકે દીનતો અભી શુરુ હુંયે હે જાની …ખાઓ, પીઓં ઔર એશ કરો અને બંને હસી પડતા. આરાધના હમેશા ઈચ્છતી કે બંને હવેની જીંદગી શાંતિથી જીવે, અત્યારસુધીના જીવનમાં એમના જે શોખ અને ઈચ્છાઓ હોય એ હવે નવરાશની પળોમાં પૂરી કરે… “નંદીની તું સાંભળે છે ને?” “હા, મને આજે ઈચ્છા નથી તમે જઈ આવો…” “કેમ તબિયત તો સારી છે ને તારી..?” “અરે હા બિલકુલ તમ તમારે શાંતિથી જઈ આવો”
નયનભાઈ મંદિરે જવા નીકળ્યાને નંદીની બહેને દરવાજો વાસી છાપું લઈ સોફા પર બેઠા છાપાના એક પછી એક બધાય પાનાઓ ફેરવાઈ ગયા એક ઊંડો ની:શાસો નાંખતા હોય એમ છાપું સેન્ટર ટેબલ પર મૂકી ત્યાંજ પડેલું રીમોટ હાથમાં લીધું અને છાપાના પાનાઓની જેમ એક પછી એક ચેનલો ફેરવી જોઈ પણ મનના માન્યું તે ટી.વી. બંધ કરી ડ્રોઈંગ રૂમની બાલ્કનીમાં આવી હિચકે બેઠા. રોડ પર અવર-જવર કરતા લોકોને જોઈ રહ્યા વચ્ચે-વચ્ચે આખા ઘરમાં આંટો મારી આવતા પણ આજે જાણે મન લાગતુજ નહોતુ, બાલ્કનીમાં પડેલા કુંડા સાફ કર્યા આમને આમ બે કલાક નીકળી ગયા ને નયનભાઈ આવી પહોચ્યા.
હાથપગ ધોઈ બપોરના ૧૨:૩૦ વાગ્યાને બેઉ જમવા બેઠા જમતી વેળાએ પણ નંદીની બહેન ચુપ-ચુપ જ રહ્યા… “નંદીની શું વાત છે ? કાંઈ થયું છે? કેમ આજે આમ ગુમ-સુમ લાગે છે?…” “ અરે કાંઈ નહી, અમસ્તુંજ , થોડા થાક જેવું લાગી રહ્યું છે…” નયનભાઈ એક હાથમાં પાણીનો ગ્લાસ અને બીજા હાથમાં દવા લઇ આવ્યા “..લે આ દવા લઈલે અને થોડી વાર આરામ કર તને સારું લાગશે..” ત્યાંજ ફોનની રીંગ વાગી “હેલ્લો…” “પપ્પા તમે બંને એ જમી લીધું? દવા લીધી કે ભૂલી ગયા?..” બપોરના ૧:૩૦ વાગે જાણે એલાર્મ સેટ કર્યું હોય એમ આરાધનાનો ફોન અચૂક આવતો જમવાનું પૂછવાના બહાને એ ઓફીસમાંથી બેયના સમાચાર જાણી લેતી.. “અરે હા બેટા, અમે બંને એ જમી લીધું ને દવા પણ લઇ લીધી છે અને હવે સુવા જઈએ છીએ, તું કોઈ ચિંતા કર્યા વિના શાંતિથી આવી જજે…”
“ભલે પપ્પા..”
“આ છોકરી ગમે ત્યાં હોય પણ એને આપણી ચિંતા હંમેશા રહ્યા કરે છે ..” નયનભાઈ બોલતા બોલતા બેડરૂમ તરફ ચાલ્યા…. નંદીની બહેન એમને જોઈ રહ્યા…એક ઊંડો શ્વાસ લીધોને બેડરૂમમાં જઈ એ પણ જરા આડે પડખે થયા… પણ આજે એમની પાંપણો ભેગી થવાનું નામજ નહોતી લઈ રહી થોડી વાર પડખા ફેરવ્યા .. બાજુમાં જોયું તો નયનભાઈ સુઈ ગયા હતા..આજે એમના મનને કળ નહોતી વળતી.. સવિતાના બોલાયેલા શબ્દો વારંવાર એમના કાને અથડાઈ રહ્યા હતા.. ક્યાંય સુધી પંખાને તાકી રહ્યા પછી ઉભા થઈ કબાટ ખોલ્યું ને ઉપરના ખાનાના ખૂણામાં આછા ગુલાબી દુપ્પ્ટામાં વીંટાળીને મુકેલ જુના ફોટાના આલ્બમસ લઈ ધીરેથી અવાજના થાય તેમ કબાટ બંધ કરી બાલ્કનીમાં આવી હિંચકા પર બેઠા.
દુપ્પ્ટાની ગાંઠ ખોલી પહેલું રહેલું નાનું જુનું આલ્બમ હાથમાં લીધું, અને પહેલોજ ફોટો અનિકેતનો જોયો લગભગ છ-સાત મહિનાનો હશે ભાંખોડીએ ચાલતા શીખેલો… ચાર પગે થાપ થાપ હાથ પછાડતો દોડતો એ કેવો વ્હાલો લાગતો, નયનભાઈ ને પહેલેથીજ ફોટોગ્રાફીનો શોખ અને અનિકેત તેમનો એકનો એક દીકરો.. એની જિંદગીની દરેક ક્ષણો એમણે કેમેરામાં કેદ કરેલી..બીજો ફોટો એ ડગું-ડગું ઉભા રહેતા શીખ્યો ત્યારનો, કેટલાકમાં એના ખડખડાટ હસતા ચહેરાનો અને એક પછી એક ફોટાઓ ખુલવા લાગ્યા…ને નંદીનીબહેનના હોઠો પર સ્મિત ફરકવા લાગ્યું.. એ જાણે ભૂલીજ ગયા કે આ વર્ષો પહેલાની વાત છે અને એમના મગજમા વિચારોએ સ્પીડ પકડી ને આંખોસામે જાણે છેલ્લા ૨૮ વર્ષની યાદોનું રેકેપ શરુ થયું…
અનિકેતના સ્કૂલનો પહેલો દિવસ .. મારો પાલવ પકડીને કેવો રડ્યો હતો એ .. શાળાએથી મને આવવાજ નહોતી દીધી.. પલાઠી વાળી હાથમાં સ્લેટ લઈ તેના પપ્પા પાસે ભણવા બેસતો… મ્યુઝિક સાંભળતાજ આંગળી ઉંચી કરી પગ થરકાવા લાગતો … ઘરમાં પોતાની સાથે દોડ-પકડ રમતો ને મમ્મી-પપ્પા જાતે પકડાઈ જતા ને પોતે દોડમાં પ્રથમ આવ્યો હોય એટલો ખુશ થતો … પાંચમાં ધોરણમાં હતો ને ડાન્સમાં પહેલા ક્રમે મેડલ જીતેલો ત્યારે પપ્પાએ સાઈકલ લઇ આપેલી..એ જોઈ તરત નીકળી પડેલો સોસાયટીમાં ફેરવવા..
દશમાં-બારમાં ધોરણમાં ફર્સ્ટ ક્લાસ આવેલો ને નયનભાઈ એ પાર્ટી રાખેલી. અનિકેત ઉત્સાહી અને ખુશ મિજાજી, ક્યારેય કોઈ વસ્તુ માટે જીદ કે માંગણી નહી.. IC એન્જીનીયરીંગમાં એડમિશન મળ્યું અને કોલેજના પહેલાજ દિવસે પપ્પાએ લેપટોપ ગીફ્ટ આપેલું એ જોઈ ખુશીથી ઉછળતો રીતસર વળગી પડેલો નયનભાઈ ને કે “તમને કઈ રીતે ખબર કે મારે આની જરૂર હતી?..”એડમીશનની ખુશી બમણી થયેલી દેખાઈ રહી એના ચહેરાપર…એની નોકરીનો પહેલો દિવસ.. ફોર્મલ વ્હાઈટ શર્ટ ક્રીમ પેન્ટ અને રેડ ટાઈમાં સજ્જ ગોરોવાન ચહેરો અને ઉભા ઓળેલા વાળ સાથે અનિકેત ખુબજ સોહામણો લાગી રહ્યો હતો..ત્યાંજ આલ્બમની વચ્ચે રાખેલ એક ફોટો સરકીને નીચે પડ્યો અને નંદીનીબહેન સુખદ યાદોની દુનિયામાંથી બહાર આવ્યા બેઠા બેઠા જ વાંકા વળી હાથ લંબાવી ફોટો હાથમાં લીધો..
નેવી બ્લુ કલરનું શર્ટ પહેરેલ ઉભા ઓળેલા વાળમાં અનિકેત, લાલ રંગના ડ્રેસમાં ખુલ્લા વાળ, કપાળે લાલ ચાંદલો આરાધના મુક્તમને હસી રહી હતી અને અનિકેત આરાધના સામે હસતા મોઢે જોઈ રહ્યો હતો ..આ એ દિવસનો ફોટો હતો જયારે અનિકેત પહેલીવાર આરાધનાને ઘરે લાવ્યો હતો..
બુધવારના એ દિવસે સાંજે ૬ વાગ્યા હતા અને ડોરબેલ વાગી .નંદીનીબહેને દરવાજો ખોલ્યો તો સામે અનિકેત હતો આ એનો રોજનો સમય હતો ઓફીસથી આવવાનો પણ આજે એની સાથે લાલ ચુડીદાર ડ્રેસ પહેરેલ, વચ્ચે પાથી પાળેલા ખુલ્લા લાંબા વાળ, બે નેણની વચ્ચો વચ કરેલો લાલ ચાંદલો, ગળામાં લાલ દુપ્પ્ટો, ડાબા હાથમાં ઘડિયાળ અને બીજા હાથમાં બ્રેસલેટ.. અને પગમાં ગોલ્ડન કલરના સેન્ડલ પહેરેલ છોકરી પણ હતી.. નંદીની બહેને પગથી માથા સુધી એકજ નજરમાં જોઈ લીધી ..આરાધના ખુબજ નમણી અને રૂપાળી લાગી રહી હતી એમાંય એની સાદગી એની સુંદરતામાં વધારો કરી રહી હતી. એના કપડાનો લાલ રંગ એના ગોરા ગાલ પર રિફલેકશન મારી રહ્યો હતો.
નંદીની બહેને બંનેને અંદર બોલવ્યા અને બેઠા ત્યાં અનિકેતે કહ્યું “મમ્મી, આ આરધના .. મેં તમને વાત કરેલી ને થોડી થોડી ..મારી ફ્રેન્ડ વિષે આ એજ છે” અને અમે બંને કંઈ ના બોલ્યા.. અનીકેતે જ આગળ બોલ્યો ..”આ પણ એન્જીનીયર છે આ જ શહેરમાં રહેછે એકદમ નમ્ર સ્વભાવની છે, જમવાનું પણ થોડું ઘણું બનાવતા આવડે છે…અમે ચુપજ રહ્યા .. ને આ જોઈ એ અને આરાધના એકબીજાની સામે જોઈ નર્વસ થઈ ગયા.. અમારી સામે જોયું પણ અમે બે માંથી એક પણ કંઈબોલ્યા નહી..
એ સાવ ગભરાઈ જ ગયેલો અને ધીરેકથી પૂછેલું..”તમને ના ગમી આ?”.. અને અમે બંને હસી પડેલા “ અરે બહુજ ગમી સીધે સીધું કહેતો કેમ નથી કે આજ આ ઘરની થનાર વહુ છે ..” ને એ બંને જાણે રાહતનો શ્વાસ લીધો હોય તેમ હાશ બોલ્યા.. આરાધના અમને બંનેને પગે લાગી ને મેં તો એને પ્રેમથી ચૂમીને ગળે લગાડેલી..”બે મહિનામાંજ બંને ના લગ્ન ધામધુમથી કરાવ્યા, લગ્નમાં આવનાર દરેક મહેમાનોએ બંનેની જોડીના ખુબ વખાણ કર્યા અને એમને ઘણા આર્શીર્વાદ આપ્યા.
બંનેની જોડી શિવ-પાર્વતી જેવીજ લાગી રહી હતી મને હજીયે યાદ છે રિશેપ્શન વખતે સ્ટેજ પર ઉભેલા પોતાના દીકરા-વહુને જોઈને નયનભાઈ ખુશીથી ગદગદ થઈ ગયેલા… હાથમાં રહેલો અનિકેતના લગ્નનો આલ્બમ પુરો થયો.. થોડા છુટા પડેલા ફોટામાંથી એક ફોટો હાથમાં આવ્યો એમનો ફેમીલી ફોટો હતો ડાબેથી પહેલી લો-બન હેર સ્ટાઈલ, સાઈડમાં એક લટ,બ્લેક કલરના ઇવનિંગ ગાઉનમાં આરાધના અતિ આકર્ષક લાગી રહી હતી, બ્લેક કલરની સિલ્કની સાડી પર ત્રણ સેરની બોરમાળા અને હેર સ્ટાઈલ માં નંદીની બહેન ઠસ્સાદાર લાગી રહ્યા હતા બાજુમાં બ્લેક સુટમાં નયનભાઈ ગોલ્ડન ફ્રેમ ચશ્માં માં મોભાદાર પર્સનાલીટી ઉપસી રહી હતી અને આ ત્રણેય ને વળગીને ઉભેલો અનિકેત બ્લેક જોધપુરીમાં અત્યંત હેન્ડસમ લાગી રહ્યો હતો.. આ ફોટો જોતાજ જાણે વર્ષોથી સંગ્રહી રાખેલું ખરા પાણીનું ઝરણું નંદીનીબહેનની આંખો માંથી વહેવા લાગ્યું…
ચાર વર્ષ પહેલા ૧૫મિ ડીસેમ્બર, ૨૦૧૨ ની સાંજે પાડેલો ફોટો હતો આ..નયનભાઈ અને નંદીનીબહેનની ૨૫મિ લગ્નતિથી હતી, સિલ્વર જ્યુબીલી, એ સાંજે અનિકેત અને આરાધના એ તેમની માટે સરપ્રાઈઝ પાર્ટી રાખેલી દરેક સગા-સંબંધી ત્યાં હાજર હતા.. બેન્કવેટ ફૂલ, કેન્ડલ અને લાઈટીંગથી સજાવેલું હતું તેમાં પાછું જસ્મીનના ફ્રેશનરની સુવાસ અને ધીમા રાગે વાગતું ઇન્સ્ટ્રુમેન્ટ મ્યુઝિકથી બેન્કવેટનું વાતાવરણ આહલાદક બની રહ્યું હતું… પહેલા થોડી ગેમ્સ રમ્યા…પછી કેઈક કાપી અને ત્યાબાદ જમવાનું શરુ થયેલું.. જમણવારમાં નવી નવી વાનગી પીરસાઈ રહી હતી.. પાર્ટીમાં હાજર દરેક જણ ખુશીથી એન્જોય કરી રહ્યા હતા … આરાધના અને અનિકેત આવેલ સર્વેને પ્રેમથી આગતા સ્વાગતા કરી રહ્યા હતા અને પાર્ટીમાં હાજરી આપવા બદલ આભાર વ્યક્ત કરી રહ્યા હતા.
નયનભાઈ અને નંદીનીબહેન બંને ખુબજ ખુશ થયા હતા … બંનેના મોંઠા પર ખુશી ની સાથે-સાથે આ જમાનામાં પોતાને મળેલ સંસ્કારી અને લાગણીશીલ દીકરા અને વહુનો સંતોષ પણ વર્તાતો હતો.આટલા અતિથી દેવસમુહ વચ્ચે તેમની છાતી ગર્વથી ફૂલી રહી હતી…ખુબજ સરસ રીતે પાર્ટી પૂરી થઈ.. “આરાધના તું મમ્મી-પપ્પા ને લઈને ઘરે પહોંચતી થા હું બિલિંગ પતાવીને આવું છું..” “ભલે” કહી આરાધના, નયનભાઈ અને નંદીનીબહેન એક ગાડીમાં બેસી ઘરે આવ્યા…. ઘરે પહોંચ્યાને એક કલાકથી વધારે સમય થઈ ગયેલો ..બધા ફ્રેશ થઈ પોતાના નાઈટ ડ્રેસમાં આવી ગયેલા પણ હજી અનિકેત નહોતો આવ્યો… થોડીવાર રાહ જોઈ પછી નંદીનીબહેને ફોન લગાડ્યો…
“હા બોલો મમ્મી..” “ક્યાં છે બેટા ? કેમ આટલી બધી વાર લાગી?” “અરે ગાડીમાંજ છું… તમારી માટે હજી એક ગીફ્ટ લાવી રહ્યો..”જોરદાર અથડાવાનો અવાજ થયો… “હેલ્લો ..હેલ્લો…અનિકેત…શું થયું અનિકેત…??નંદીનીબહેન બોલતા રહ્યા પણ સામેથી કોઇજ અવાજ ના આવ્યો..
અનિકેતની કાર ભયાનક રીતે ટ્રક સાથે અથડાઈ અને જીવલેણ અકસ્માતમાં ઘટના સ્થળેજ અનિકેતના પ્રાણે વિદાય લીધી. નંદીની બહેન અને નયનભાઈ ની એ સરપ્રાઈઝ ગીફ્ટ સફેદ કફનમાં વીંટાળી સ્ટ્રેચર પર લાવવામાં આવી. જ્યાં અત્યાર સુધી ખુશીઓની લ્હેરો ઉઠી રહી હતી ત્યાંજ દુઃખનું વિરાટ મોજું ફરી વળ્યું.. ચારેબાજુ રો-કકળ થઈ ગઈ ..આરાધનાને એવો આઘાત લાગયો કે તે રડી પણ ના શકી આ બધું જોઈ રહી ને અનિકેતના શબ ઉપરજ બેભાન ફસડાઈ પડી…
સ્મશાને ગયેલા લોકો ક્રિયા પતાવી પાછા આવ્યા શોકાતુર ઘર, ભાનમાં આવીને હકીકતથી વાકેફ થઈ અઆ…ની..કે..કે…ત..ત… એક કારમી ચીસ પાડી આરાધનાએ આક્રંદ કરી મુક્યો ઘરમાં હાજર સર્વે તેની પાસે દોડી આવ્યા નયનભાઈ અને નંદીનીબહેનને વળગી આરાધના ક્યાંય સુધી ધ્રુસકેને ધ્રુસકે રડતી રહી,… “પપ્પા મારો અનિકેત.. મારો અનિકેત….”
અનિકેત વિના આખું ઘર ખાલી થઈ ગયેલું … ખુશાલ ઘરમાં જ્યાં હસી-મસ્તીનો ખીલ ખીલાટ સંભળાતો રહેતો ત્યાં હવે લગભગ ડુસકા જ સંભળાતા.. કહેવાય છે ને જિંદગીને બદલાતા એક ક્ષણ પણ નથી લાગતી..એમ જોત જોતામાં બધુજ બદલાઈ ગયું હતું..પરિસ્થિતિને થાળે પડતા બે મહિના થઈ ગયા.. બધા ધીરે ધીરે પોતાની જાતને સ્વસ્થ કરવાની કોશિષ કરી રહ્યા હતા..આરાધના એ સર્વિસ જોઈન કરી દીધેલી એ ધીરે ધીરે ઘરમાં મન લગાવતી થઈ હતી..વિતતા દિવસોની સાથે-સાથે એને અનિકેતની તમામ જવાબદારી પોતાના પર લઈ લીધેલી પોતે પણ અંદર થી તૂટી ગયેલી છતાંય ઘરમાં વાતાવરણ હળવું બનાવી રાખવા પ્રયત્ન કરતી..બંનેનું દુઃખ ઓછું કરવા સતત કોશિષ કર્યા કરતી.
રજાના દિવસે ત્રણેય ડ્રોઈંગ રૂમમાં બેઠા હતા ..”આરાધના મારી તારી સાથે એક વાત કરવાની છે..” “હા, બોલોને પપ્પા..” “અમે જાણીએ છીએ કે તું પણ દુખી છે છતાંય અમારું દુઃખ દુર કરવાનો પ્રયત્ન કરે છે.. “આરાધનાની આંખો છલકાઈ ગઈ .. “અમે ખુબજ ખુશનસીબ છીએ કે તું અમને પુત્ર વધુના રૂપમાં મળી…પણ અમારી પણ માં-બાપ તરીકેની ફરજ છે કે અમે તારી માટે વિચારીએ…તારી ઉંમર જ શું છે બેટા …આખી જીંદગી બાકી છે હજી..અમે તારા બીજા લગ્ન માટે વિચારીએ છીએ… “હું પણ ખુબજ નસીબદાર છું કે મને એવું ઘર મળ્યું જે મારુ છે જ્યાં મારા મમ્મી-પપ્પા છે જે મારા માટે વિચારે છે પણ હું આજીવન બીજા લગ્ન કરવા નથી માંગતી”
બંને એ એને ખુબ સમજાવી પણ આરાધના એકની બે ના થઈ.. “પપ્પા મેં મારા જીવનમાં માત્રને માત્ર અનીકેતને જ પ્રેમ કર્યો છે ..હવે તમેજ મને જવાબ આપો એ પ્રેમ હું બીજા કોઈ સાથે કેવી રીતે વહેંચી શકીશ? … હું બીજા કોઈ સાથે લગ્ન તો કરી લઉ પણ મારું મન ક્યારેય એ બીજા પુરુષને નામ નહી કરી શકું… અને એ બીજા વ્યક્તિ સાથે અન્ન્યાય થશે ને..
અનિકેત મને મુકીને ચાલ્યો ગયો પણ એની યાદમાં હજીયે એ આ ઘરના ખૂણે ખૂણામાં વસે છે .. આ ઘરમાં દરેક જગ્યાએ દરેક ક્ષણે મને એના હોવાનો અહેસાસ થાય છે મને એનાથી દુર ના કરો .. અનિકેત હંમેશા મને કહેતો મમ્મી-પપ્પા એ હંમેશા મારોજ વિચાર કર્યો છે મને બધીજ ખુશી આપી છે હવે મારો વારો છે હું એમને મારાથી બનતા દુનિયાના દરેક સુખ આપવા માંગું છું આ મારું સપનું છે..” “બેટા અમે તારી મન:સ્થિતિ સમજી શકીએ છીએ, પણ આખું જીવન એકલા વિતાવવું બહુ આકરું છે તું તારે જોઇએ એટલો સમય લે કોઈ ઉતાવળ નથી, શાંત ચિતે વિચારીને નિર્ણય કર..” નંદીની બહેન સહેમા અવાજે બોલ્યા..
“મમ્મી તમેજ કહેતા હતાને કે અમે બંને એક જ કહેવાઈ એ હવે.. તો અનિકેતની આંખો એ જોયેલા સપના મને મારી આંખો સામે પુરા કરવાદો…તમે મને હમેશા દીકરી તરીકે જ રાખી છે હવે તમારી આ દીકરીને આજીવન તમારા ર્હદય અને આ ઘરમાં જગ્યા આપી દો…અનિકેત તમારી માટે ગીફ્ટ લાવી રહ્યા હતાને… બીજું કાંઈ નહી તો તમારા દીકરાની અંતિમ ભેટ તરીકે તમારી આ દીકરીને સ્વીકારી લો…” નયનભાઈ અને નંદીનીબહેન બેઉ આરાધનાને ભેટી પડ્યા ને અનિકેતને યાદ કરી એ ત્રણેય રડી પડ્યા..
હાથમાં રહેલા બધાજ ફોટા ભીંજાઈ ગયેલા આથમતા સુરજ નું અજવાળું નંદીનીબહેનની આંખોમાં ઓસર્યું અને હળવેક રહીને બધુંય લુછ્યું…ડોરબેલ વાગી … નંદીનીબહેને ઘડિયાળ માં જોયું તો ૫:૩૦ થયા હતા…એમને ઝડપથી બધું સંકેલી જેમ-તેમ પોતાના કબાટમાં મૂકી દીધું અને મોઢું ધોઈ સ્વસ્થ બની દરવાજો ખોલ્યો સામે આરાધના હતી..
“કેમ આટલી વાર થઈ દરવાજો ખોલતા? અને તમારી તબિયતતો બરાબર છે ને? ઊંઘ્યા નથી આજે? લાગે છે આજે તમારી બપોર બગડી છે…” આરાધના ઘરમાં આવતા બોલી રહી.. નંદીનીબહેને તેને હાથ પકડી પાસે બેસાડી..થોડું મલક્યા…પ્રેમ થી એના કપાળ પર ચૂમી કરી ને માથે હાથ ફેરવતા બોલ્યા “ બપોર તો શું બગડે બેટા! ..જેના ઘરમાં તારા જેવી દીકરી હોય એનો તો આખો જન્મારો સુધરી જાય….”
“નથી ભલે તું નજરોની સામે, પ્રત્યેક ક્ષણ મને તારોજ આભાસ, આથમતા સુરજે અજવાળા કીધા, ઉગી છે ઘરમાં એક નવી પ્રભાત”
લેખક : સ્વાતી સીલ્હર
