એક તારું નામ અને આ જિંદગી… – એક ગેરસમજની સજા એ ભોગવી રહી છે...
ખડકીમાં, કોઇ અજાણ્યા બે જુવાનને પ્રવેશતા જોયા એટલે ઝમકુંએ ફળિયામાં આવતા આવતા પૂછી નાખ્યું ‘કોનું કામ છે ભાઇયું ? ‘વીરાભાઇનું ઘર આજ કે ?’...
પાછળ રહી ગયા કેવળ પડઘા – એક સાવકી મા આવી પણ.. ખુબ લાગણીસભર વાર્તા…
‘ .... પાછળ રહી ગયા કેવળ પડઘા... ‘
પિતાજી નવી માને પરણીને ઘરમાં લાવ્યા એ તો એને જરાય ગમ્યું નહોતું. નવી માએ લાલ પાનેતર પહેરીને...
ડાઘ – ભગવા કપડાને તેણે લગાવ્યો હતો એક ડાઘ, લાગણીસભર અંત વાળી વાર્તા…
રાતનો ત્રીજો પ્રહર પૂરો થવાની તૈયારી હતી. અષાઢી મેઘરવો જામ્યો હતો. વરસાદ ક્યારે ખાબકશે એનું કાંઇજ નક્કી નહોતું. કાળીડિબાંગ રીંછડીઓ આભમાં આમથી તેમ દોટું...
એક વગડાઉ માણસ બનવાની મજા… હંમેશા પોતાના કામના બોજને લીધે પરિવારને સમય ના આપી...
ઓફિસમાં બેઠો હતો પણ મન અહીં નહોતું. મન તો ક્યાંય ભટકતું હતું અને એને કાબુમાં રાખી શકાય એમ પણ નહોતું. વારે વારે લક્ષ્મીનારાયણ પ્રસાદનાં...
સોનાનું પીંજર – અનેક સુખ અને સુવિધા છે તેની પાસે પણ તેની સખીને જોઇને...
ટ્રેન ધીમી પડી માંડવગઢ આવી ગયું હતું. સુધાએ નીચે ઉતરવા માટે તૈયારી કરી. સતત પાંચ કલાકની મુસાફરીએ તે થોડી થાકી પણ ગઇ હતી. બેગ...
સુખ દુ:ખ બાંટીને સાથે જીવવાનો આનંદ – પતિ અને પત્નીના સંબંધોમાં વિશ્વાસ અને થોડી...
ઓગસ્ટની એક સાંજે વરસાદ તો ધોધમાર વરસીને અટકી ગયો હતો પણ હજીય ઝરમર ચાલુ હતી. રસ્તા પર પાણી ફરી વળ્યા હતા. વાતાવરણમાં ખૂશ્બુ હતી....
આશકા, મારી જીંદગી… – તેની સગાઇ થઇ ગઈ છે એ વાત જાણીને તે ડઘાઈ...
હજી તો મોઢામાં પહેલો જ કોળિયો ને નીચેથી પોસ્ટમેનની બૂમ: ‘ટપાલ...’ ‘લગભગ ઓર્ડર જ...’ કહેતો આનંદ ખાવાનું પડતું મૂકીને ઝટપટ દાદરાના પગથિયા ઊતરી નીચે...
મેહ વરસે તો તન ભીંજાય,..પણ નેહ વરસે તો?… થોડા સમયનો સાથ એ જીવનભરનો સાથ...
જમ્મુ-કાશ્મિર ! ધરતી પરનું સ્વર્ગ !
હું અનુજા ત્રિવેદી ગઇસાલ પાછોતરા ચોમાસે, દીવાળીની રજાઓમાં હું, મમ્મી અને પપ્પા ત્રણેય એક સાથે વૈષ્ણોદેવીની યાત્રાએ નીકળ્યા જમ્મુ...
આંખમાં ઊગ્યા સૂરજ… – એકબીજાને સુખ અને દુઃખમાં સાથ આપવો અને એકબીજાને સહારો આપવો...
‘આંખમાં ઊગ્યા સૂરજ...’
માગશરનો સૂરજ આથમણી દ્શ્યે ટેકરીઓ આડે ડૂબી ગયો હતો. હવે તો અવનિ ઉપર ચડતા શિયાળાની સાંજ ઉતરી રહી હતી. ધીરે ધીરે હેમાળેથી...
વાત એક લાગણી ભીના માણસની… – આજે પણ આપણા ગામડાઓમાં અનેક મહિલા શિક્ષકોની માટે...
કેળવણી નિરીક્ષક ત્રિવેદી નિશાળ પાસે આવીને ઊભા રહ્યા કે આચાર્ય પરમાર દોડતો આવીને જાણે પગમાં પડી ગયો : ‘આવો આવો સાહેબ...’ ‘હા... ‘ત્રિવેદીએ સ્મિત...
