“વાહ.. આવો શીરો તો મેં આજ સુધી નથી ખાધો.. કોણે બનાવ્યો છે??” “અમમ.. મમી મેં બનાવ્યો છે.. હમણાં જ ભાભીએ શીખવાડ્યો છે.. સરસ છે ને..!” “અરે વાહ.. મારી દીકરી મોટી થઇ ગઈ.. તું આવું બધું ક્યારથી બનાવવા લાગી…. મને તો એમ કે તને હજુ સુધી મેગી જ બનાવતા આવડે છે.. હું કોલેજ જાવ ત્યારે તું ઘરે રહીને આવું બધું શીખે છે દીકરા??” ને ખેવના શરમાઈને પોરસાતી પોરસાતી તેના ભાભી સામે જરા મલકાઈને ઓરડામાં જતી રહી.. 
“મારી વહુ તો એકે હજાર જેવી છે.. મારું બધું તેણે સંભાળી લીધું છે.. કોઈ વાતની મને ચિંતા નથી હવે તો.. ત્યાં સુધી કે મારી દીકરી ખેવના પણ મેં તેને સોપી દીધી.. દીકરો તો વહુઘેલો થઇ જ ગયો છે.. ને હું તો આ બધું જોઇને એવી હરખાવ કે વાત ના પૂછો..!!”
એ રાતે ઓરડામાં ખંજના અને ખીલન ખેવના વિશે જ વાતો કરી રહ્યા હતા.. “ખિલન, જો આ લગ્ન નક્કી થઇ જશે ને તો મને ખેવનાની બહુ જ યાદ આવશે.. મારે હંમેશાથી એક નાની બહેન જોઈતી હતી.. જે મને ખેવનામાં મળી છે.. હું મારી નાની બહેનને બધું શીખવાડું, તેને પપ્પા-મમીની વઢ્થી છાવરું અને છોકરાઓ વિશે વાતો પણ કરું એવું મને જોઈતું હતું.. મને જ્યારે હવે મારી બહેન મળી છે ત્યારે એ આ રીતે મને છોડીને ચાલી જશે શું??? કાશ.. ખેવના લગ્ન કરીને પણ આપણી સાથે રહી શકતી હોત..”
ખેવના ખરેખર તેણે પહેરેલી આસમાની સાડીમાં સુંદર લાગતી હતી.. હાથમાં નાસ્તો લઇ જ્યારે તે આત્મન પાસે આવી ત્યારે તે પણ તેને જોઇને મોહી પડ્યો.. “તો.. રાધિકાબહેન.. હવે આપણે છોકરાઓને એકલા વાત કરવા દઈએ..” અન્સુયાબહેને આત્મનના મમીને સંબોધીને કહ્યું.. “હા બિલકુલ..!!” “જાવ તમે બંને જરા બગીચામાં આંટો મારીને આવોને..!!” અન્સુયાબહેને બંનેને બગીચામાં મોકલીને કહ્યું.
ખંજના સતત ઉચાટમાં હતી.. અત્યાર સુધીમાં ખેવનાએ દસ છોકરાઓ જોયા હતા.. બધા સાથે કંઇક ને કંઇક વાંધો પડતા વાત અટકી જતી.. આ છોકરો તેને પોતાની નણંદ માટે યોગ્ય લાગ્યો હતો ને તેથી જ તે ઈચ્છતી હતી કે તે બંનેના લગ્ન નક્કી થાય.. આત્મન એક સારી કંપનીમાં સુપરવાઈઝર તરીકે કામ કરતો હતો. તેની મોટી બહેન સાસરે હતી અને ઘરમાં તે અને તેના માં-બાપ ત્રણ જ જણા હતા.. રાધિકાબહેન સત્સંગમાં જ મળેલા ખંજનાને.. અને તેમણે જ સામેથી ખેવના વિશે પૃચ્છા કરેલી.. આશુતોશભાઈ, આત્મનના પિતાજી એક શાળાના આચાર્ય હતા. બધી રીતે યોગ્ય ઘર ને વર હતા.. ને તેથી જ ખંજના આ સંબંધ વિશે સકારાત્મક હતી..!!
વિદાયવેળાએ અન્સુયાબહેનની આંખમાં હતા એનાથી પણ વધારે આંસુ ખંજનાની આંખમાં હતા… તે રાત્રે ઓરડામાં ખિલનને સંબોધીને ખંજના રડતા રડતા બોલેલી, “સાચે ખિલન.. મને એમની યાદ આવશે.. મારી બહેન..” ને રડતી ખંજનાને વળગીને ખિલન તેને આશ્વાસન આપી રહ્યો. દિવસો વીતતા રહ્યા.. એક મહિનો પસાર થઇ ગયો હતો..
એક દિવસ સવારે ડાઈનીંગ ટેબલ પર બેઠેલા અન્સુયાબહેનને સંબોધીને ખંજનાએ કહેલું. પોતાની વહુની વાતમાં હકાર ભણતા અન્સુયાબહેને રાધીકાબહેનને ફોન કર્યો અને ખેવનાને બે દિવસ માટે મોકલવા કહ્યું.. એ દિવસે રાત્રે જ આત્મન ખેવનાને તેના પિયરે મુકવા આવ્યો. ને આવીને રોકાયા વગર તરત જ જતો રહ્યો… “શું વાત છે ખેવના?? કેમ તારું મોઢું ઉતરેલું છે?? અને આ આત્મનકુમાર પણ બેઠા નહિ ને એમ જ જતા રહ્યા.. બધું બરાબર તો છે ને??” ને ખેવના ધ્રુસકે ધ્રુસકે રડવા લાગી..
અનસૂયાબહેન આ સાંભળી સહેજ અચંબિત થઇ ગયા.. શીરો બનાવતી ખેવના કે પછી પોતે આવે ત્યારે ઘર ચોખ્ખું ચણાક કરીને બેઠેલી ખેવના તેમને યાદ આવી ગઈ.. તેઓ હજુ પણ કુતુહુલમાં ખોવાયેલા હતા..ખંજનાએ ખેવનાને સધિયારો આપતા કહ્યું, “થઇ જશે બધું સરખું ખેવનાબહેન.. તમે ચિંતા નાં કરો..! તમે જાવ તમારા ઓરડામાં.. એક મહીને આવ્યા છો તો તમારા ઓરડાની યાદોને વાગોળો.. અને આરામ કરો.. હું હમણાં આવું છું..!!”
અનસૂયાબહેન કઈ જવાબ આપ્યા વગર એમ જ બેસી રહ્યા.. “મમી પ્લીઝ.. તમે ચિંતા નહિ કરો.. હું ખેવનાબહેનને પાછા સાસરે મોકલીશ અને એમની ભૂલ પણ સમજાવીશ.. મારી ભૂલ પણ સ્વીકારીશ.. બસ મને એક તક આપો..!!” “સારું વહુ.. તમારા પર વિશ્વાસ કરીને આ ઘર અને મારા બાળકોની જવાબદારી સોપી હતી.. તમે એ નિભાવી પણ બખુભી.. સહેજ ચૂક રહી ગઈ તેને સુધારવાનો હું તમને મોકો આપું છું.. જો તમે કઈ નહિ કરી શકો તો મારે રાધિકાબહેન સાથે વાત કરીને હાથ જોડીને એમની માફી માંગવી પડશે..!” અન્સુયાબહેનની વાત સાંભળતા તરત જ ખંજના બોલી,
“ના ના મમી.. એવું કશુય નહિ થાય.. હું બધું સંભાળી લઈશ.. તમને નિરાશ નહી કરું..!!” ને એ પછી ખંજનાએ કંઇક નક્કી કર્યું અને ખેવના પાસે ચાલી ગઈ..
તે રાત્રે તે ખેવનાની બાજુમાં જ સુતી.. હિબકા ભરતી ખેવનાને શાંત્વના આપીને તેને સધિયારો આપ્યો અને તેની ભાભીમાં બની રહી…!! બીજા દિવસે સવાર પડતા જ ખંજનાએ આત્મનને ફોન કર્યો.. 
“અરે ના ના.. મેં કઈ તરફદારી કરવા ફોન નથી કર્યો.. બસ એટલું કહેવું હતું કે આજે સાંજે આવીને ખેવનાબહેનને લઇ જજો.. અને હા એ પહેલા મારે તમને એકલાને મળવું છે..!!!”ને આટલું કહી આત્મનને ખિલનની ઓફિસે બોલાવી ખંજનાએ ફોન મૂકી દીધો. સાંજે અચાનક જ ખેવના એના ઓરડામાંથી દોડતી આવી..
તે દિવસે આત્મને ઓરડામાં તેની પત્નીને ખુબ પ્રેમ કર્યો… ખેવનાને આ બધું સ્વપ્ન સમું લાગતું હતું.. “ઓહ… મમી કેમ કચરા વાળે છે આત્મન??” બીજા દિવસે સવારે સીડી પરથી ઉતરતા ઉતરતા હોલમાં બેઠેલા આત્મનને ખેવનાએ પૂછ્યું.. “કારણકે દુર્ગા પંદર દિવસ માટે રજા પર છે.. અને તને ખબર છે ને સ્વીટહાર્ટ કે મમીને કચરા પોતા કર્યા વગર દીવાબત્તી કરવા નથી ગમતા.. નવ વાગી ગયા હતા.. દીવા કરવાનો ટાઈમ થઇ ગયો હતો ને તું હજુ સુતી હતી એટલે મેં તને ડીસ્ટર્બ ના કરી..!” ખેવનાને આ વાત સાંભળી થોડું અજુગતું લાગ્યું.. તેની સામે તેના સીતેર વર્ષના સાસુ વાંકા વળી વળીને કચરા વાળી રહ્યા હતા અને તે તૈયાર થઈને ત્યાં એમનેમ ખોડાઈ રહેલી..
એ દિવસે જ નહિ પછી તો અવારનવાર કંઇક આવું બનતું રહ્યું.. એ દિવસે તેમના ઘરે મહેમાન આવેલા.. લગભગ સાત-આઠ જણાનું જમવાનું બનાવવાનું હતું.. તે બધું જ એકલા હાથે તેના સાસુએ બનાવેલું.. તે ઈચ્છે તો પણ મદદ કરી શકે તેમ નહોતી.. તેને કઈ આવડતું જ નહોતું.. 
તેને આવા સમયે શું કરવું જોઈએ તેની ખબર નાં પડતા ખિલનને ફોન કરીને તે પૂતળાની જેમ ત્યાં ઉભી રહી.. છેલ્લા પંદર દિવસથી થઇ રહેલી આ ઘટનાઓ જોઈ ખેવનાને અજીબ લાગી રહ્યું હતું.. તે રાત્રે તેણે આત્મનને કહ્યું,
ખંજના જ્યારે ખેવનાના ઓરડામાં પહોચી ત્યારે તે સુતી હતી.. તેને જગાડવી કે નહિ તે અવઢવમાં પડેલી ખંજના કઈ કહેવા જાય ત્યાં જ ખેવનાની આંખ ખુલી ગઈ અને તેની ભાભીને જોઇને તે ખુશ થઇ ગઈ.. “અરે ભાભી.. સારું થયું તમે જલ્દી આવ્યા.. તમારી રાહ જોઇને હું થાકી ગઈ હતી.. બેસો મારે તમને કંઇક કહેવું છે..” ખંજના જાણે આ સાંભળી ખુશ થઇ ગઈ.. “બોલો ને ખેવનાબહેન.. શું વાત છે?? બધું બરાબર છે ને?? તમારા સાસરામાં તમને કઈ દુખ તો નથી ને?” ખેવના આ વાતનો જવાબ આપતા બોલી, “દુખ… શું વાત કરો છો ભાભી?? સુખ જ સુખ છે.. કંઇક વધારે પડતું જ સુખ.. કે જે જોઇને મને એ બધું શરમજનક લાગે છે..
આજે મને એ બધું યાદ કરીને દુખ થાય છે.. ભાભી મારા સાસુ-સસરા ને આત્મન કેટલા સારા છે કે મને કઈ નથી કહેતા.. મને કઈ નથી આવડતું તેની ફરિયાદ પણ નથી કરતા.. એ લોકો મને વઢતા નથી ને એ જોઈ મને હવે શરમ આવે છે…!!”ખંજના આ સાંભળી સહેજ મલકાઈ.. અને તરત જ ખેવનાને જવાબ આપતા કહ્યું, “ખેવનાબહેન.. સાચું કહું ને તો આમાં મારો વાંક છે.. મેં જ તમને બહુ વધારે લાડ કર્યા.. કદાચ આ મારો જ સ્વાર્થ હતો… અને ભૂલ પણ ખરી..
તમને એક મોટી ભાભી તરીકે સમજણ આપવાની બદલે કે તમને કશુક શીખવાડવાની બદલે તમારી ભૂલોને છાવરતી રહી.. ને ત્યાં જ હું ચુકી ગઈ.. એક સારી બહેન તો બની ગઈ.. પણ ભાભી કદાચ ના બની શકી…!!!” ખેવના આ સાંભળી રડી પડી.. ખંજનાની નજીક જઈ તેનો હાથ પકડીને તેને સંબોધીને કહ્યું, “આજે બની ગયા તમે બેસ્ટ ભાભી.. બસ હવે હું તમારા જેવી વહુ બની શકું ને તો મને વધારે ખુશી થશે…!!!” ને તે બંને એકબીજાને ભેટી પડ્યા..!!“પણ એમ નહિ ભાભી.. તમે હવે આત્મનને આ બધું સમજાવવામાં મારી મદદ કરશો??” ને ખંજના સહેજ હસી પડી..
“ખેવનાબહેન.. આત્મનકુમાર બધું જ જાણે છે.. ને તેમની કામવાળીને રજા પણ તેમણે જાણીજોઇને જ આપી હતી.. મેં જ એમને આવું બધું કરવાનું કહેલું.. મને ખબર હતી મારી નણંદ કદાચ આળસુ હોઈ શકે પરંતુ લાગણીવિહીન તો ના જ હોય.. અમને ખાતરી હતી કે તમે જ્યારે આ બધું જોશો ત્યારે તમને ખરાબ લાગશે.. ખરેખર તમારા નસીબ સારા છે કે તમને આવું સાસરું મળ્યું.. એ લોકોએ તમને એક તક આપી.. હવે તમે બધું મારી પાસેથી શીખશો?? કે પછી તમારા સાસુ પાસેથી??”
લેખક : આયુષી સેલાણી
વાર્તા વિષે આપના વિચારો જરૂર જણાવજો.